У беларускіх блогах зьявіўся асымэтрычны адказ на «Зянон-Хоп».
Маналог Гарына Рыгорыча, Прынца Аццкава
Быць ци ня быць — вот в чом вапрос;
что лучшэ для ПэПэ эРБэ – терпеть
народа недавольства
иль, на Валодзю палажась,
пакончыть с ними всеми сразу?
А можа умерэць,
ну как-бы пашуциць,
И пасматрэць,
кто радавацца будзет?
А позжэ вдруг васкрэснуць.
Я ведзь магу.
Скажы мне Виця, чэм я хужэ Бога?
Я ж тожа за Саюз... душы и цела.
Чтоб в чэлавеке все прыкрасно было.
Глаза, харакцер и усы.
Но пачэму завистникав так многа?
Их всех не расстрэляць, и ртов им не закрыць.
А хто ацэнит прэзидзенскае стрэмленьне
Затычкай в каждай бочке быць?
Ведзь без меня ани ж как дзеци!
Ня смогут дажа бульбу перабраць.
А если НАТА? Ну, а если дождзь ци вецер?
Хто словам абагрэе, хто саветы дасьць?
Усегда, увездзе я успеваю,
Дзе просюць, дзе ня просюць - Там я есьць.
Шампанскава дзицям я наливаю,
И яйца в каждом доме есьць.
Но как мне выдзержаць все эта?
Ишчо Гаагай сволачы гразят.
Ва мне ведзь умерла душа паэта.
И Нобелям меня не наградзят.
Хто, как ни я церпел удары дземакратав,
В пагранвайсках, в савхозе, на пасту.
Я помню годы трудныя, времен глумленье,
Прэзренье гордых, прицесненье умных,
Всех цех, кто не любил Саюз и руских.
Я дзелал все, штоб врэмя задзержаць.
Прадлиць на миг, кароткий, сладкий.
Ту власьць, што палучыл абманам.
Но так, как трусами нас дзелает сознанье,
Што нужна будет даць в конце атвет.
И цяжким грузам на сущэстваванье лажыцца
бледность мысли - УСЕ, ПРЫШОЛ КАПЕЦ!
Все важныя, глубокия зацеи меняют направленье
И церают смысл. Все, ужэ ципер - малчанье...
О, пракурор...
В томах бесчысленных моего дзела, ты помяни грехи.