Палітвязень Мікола Дзядок дабраўся да Мінска. На вакзале яго сустрэлі паплечнікі.
Былы палітвязень даў інтэрв'ю «Нашай Ніве».
«Наша Ніва»: Як сёння даведаліся пра вызваленне?
Мікалай Дзядок: Даведаўся, калі падводзілі да варотаў і аддалі ўсе рэчы. Калі выводзілі з камеры, гэта было пад сакрэтам.
«НН»: Апошнім часам не прапаноўвалі прашэнне аб памілаванні пісаць?
МД: Не. Прашэнне прапаноўвалі пісаць толькі адзін раз у 2011 годзе. З таго часу — ні разу. Стаўленне адміністрацыі не змянялася. Як сядзеў, так і сядзеў. Вызваленне стала нечаканасцю.
«НН»: Пасля прэс-канферэнцыі Лукашэнкі чакалі вызвалення?
МД: Такіх абяцанняў і намёкаў было вельмі шмат, таму намагаўся асабліва не даваць сабе надзею. Я падрыхтаваўся, хутчэй, да працягу тэрміну.
«НН»: Што было самым цяжкім?
МД: Калі адкажу, на гэта будуць ціснуць астатнім. Таму лепш не скажу (смяецца). Калі ёсць падтрымка, няма асабліва нічога цяжкага. Адчувалася каласальная падтрымка з першага дня да апошняга. У апошні дзень я атрымаў з дзясятак лістоў з віншаваннямі з днём нараджэння, нават не паспеў іх прачытаць!
«НН»: Вы цяпер так добра размаўляеце па-беларуску!
МД: Да турмы я пераважна размаўляў па-руску. Але цяпер чытаў пераважна беларускамоўную прэсу. Неяк яно так і атрымалася (смяецца).
«НН»: Якое галоўнае жаданне?
МД: Каб гэта не аказалася сном.
