 |
Да апошняга часу на іх спэцыялізаваўся выключна журналіст Уладзімер Касьцюкевіч, які дазваляў сабе назваць пэнсіянэрку‑актывістку Алену Залесскую «старой демократической каргой», а распаўсюдніка незалежнай прэсы Барыса Хамайду — «бамжом», які толькі што не жабруе ў самым цэнтры Віцебску — каля так званага «сіняга дому», дому №28 па вуліцы Леніна, побач з самым шматлюдным у горадзе транспартным прыпынкам.
Рэдактарка «Віцебскага рабочага» таксама вырашыла апісаць занятак спадара Хамайды, які, паводле ейных словаў, «стаміўшыся ад беспасьпяховага стаяньня каля «сіняга дому» і абыякавасьці гараджан да сваёй пэрсоны» вырашыў праводзіць… сеансы стрыптызу. І адбываецца гэтае шоў, паводле спадарыні Бегуновай, якраз у памяшканьні будынку, дзе месьціцца газэта «Віцебскі рабочы», прычым з разьлікам на «масьцітых акулаў пяра» — менавіта так рэдактарка характарызуе сваіх калегаў і падначаленых.
Сам «стрыптызёр», 60‑гадовы пенсыянэр Барыс Хамайда, зьяўленьне абразьлівага артыкула на старонках абласной дзяржаўнай газэты тлумачыць наступным чынам:
— У будынку па вуліцы Гогаля месьціцца ня толькі газэта «Віцебскі рабочы». У прыватнасьці, там арандуе памяшканьне адна фірма, дзе мне дазваляюць пакідаць на ноч свае рэчы. Каб ня зьмерзнуць за 5‑6 гадзін працы каля «сіняга дому», я штораніцы заходжу туды, каб апрануцца ў яшчэ адзін швэдар і валёнкі. Аднойчы мяне падпільнавалі фотакарэспандэнты «Віцебскага рабочага» і без усялякіх тлумачэньняў пачалі здымаць, як я здымаю паліто, потым апранаю швэдэр і ўрэшце абуваю валёнкі. Я адразу зразумеў, што рыхтуецца нейкі падвох, але каб мяне на старонках газэты назвалі «стрыптызёрам» — ня мог нават сабе ўявіць!
«На вачох у агаломшаных наведнікаў спадар Хамайда, не сьпяшаючыся, спачатку распранаецца, а потым гэтаксама прыгожа і грацыёзна апранаецца ў старыя швэдры, штаны й валёнкі», — піша рэдактарка. А напрыканцы дадае: «Нядаўна судом было адкладзена чарговая адміністрацыйная справа супраць Барыса Хамайды, які заявіў, што не разумее расейскай мовы, на якой зь ім размаўляе суддзя, і запатрабаваў перакладчыка. Хацелася б адзначыць, што з нашымі журналістамі «стрыптызёр» выдатна дыскутаваў на чысьцейшый расейскай мове», і нават назваў «любую» Беларусь, за росквіт якой ён нібыта перажывае, «краінай непалоханых ідыётаў».
Прадэманстраваўшы веданьне спэцыфікі мужчынскага стрыптызу, напрыканцы артыкула рэдактарка «Віцебскага рабочага» задае рытарычнае пытаньне, дзеля якога, мабыць, і пісаўся гэты тэкст: дык пра чый жа дабрабыт усё‑ткі дбае арганізатар шоў — сваёй радзімы або шчодрых да яго «апекуноў»?
— Калі мяне больш няма чым упікнуць за прынцыповую палітычную пазыцыю, як толькі паношаным адзеньнем, дык усім чытачам адразу зразумела, ці ёсьць у мяне «шчодрыя апекуны», — разважае Барыс Хамайда. — А вось калі сама рэдактарка абласной газэты спрабуе практыкавацца ў палітычнай сатыры ды піша артыкул для апошняй 16‑й старонкі, то міжволі зкрадаецца думка: ці не замовілі яго ейныя «шчодрыя апекуны»?
Апазыцыянэр кажа: яму шкада спадарыню Бегунову, якая свой літаратурны талент марнуе на такога кшталту артыкулы. Таму зьвяртацца ў суд з заявай пра абразу асобы не зьбіраецца. А наконт таго, як маладая жанчына надумалася назваць яго «стрыптызёрам», згадвае хіба знакамітае выслоўе пра тое: кожны мяркуе пра сьвет у меру свае разбэшчанасьці.
