Гэтыя хлопцы — першыя парасткі сапраўды беларускага, а не савецкага войска. У іх вачах, на іх юначых тварах тое, на што многія з нашых суайчыннікаў пачалі забывацца: годнасць! І ўрэшце рэшт перамогуць яны, а не тыя, хто вырашыў пакараць іх за патрыятызм, за адкрыта выяўленую любоў да Бацькаўшчыны.
Жыве Беларусь!
І жыве яна ў беларусах…
Што затужылі,
воi, мужчыны?
Волi ўдыхнулi — i дух заняло?
Як там i што там нi стане з Айчынай —
Горай не будзе, бо лепш не было.
Шлях свой зблукала Айчына ў трох соснах,
Збегала шлях чаўнаком, нiбы ў кроснах,
Кiдаючы невiдушчы народ
З пасткi на захадзе ў пастку на ўсход.
Можа, вiдушчымi стануць нашчадкi?
Шляху няма. Нi канца, нi пачатку.
Прывiдам — у пустату з пустаты —
Рвецца Пагоня з дзяржаўнай пячаткi,
Непадкаваныя б’е капыты.
