• Лявон Вольскі — беларускі Джон Ленан і Пол Маккартні ў адной пэрсоне. Прыйдзе час? і яму будуць ставіць помнікі, у яго гонар будуць называць вуліцы.
• Каб ацаніць «Чырвоны Штраль», трэба было схадзіць на канцэрт. Гэта як раз той альбом, які гучыць мацней у канцэртным выкананьні.
«Чырвоны Штраль», дарэчы, — гэта даваенная віленская кавярня, што знаходзілася на рагу Гедыміна і Татарскай. Месца было даволі мажорным. Сярод іншых, там любіла зьбірацца беларуская тагачасная тусоўка. Цікава, ці напішуць беларусы песьню пра якое-небудзь месца ў сучаснай Вільні, дзе любяць бавіць свой час. Можа пра «Шнекуціс»?
• У канцэртнай залі «Compensa» сапраўды вельмі добрая акустыка. Але чатыры гітары адначасова — перабор. Выхад на сцэну былога гітарыста — гэта, вядома, прыемная неспадзяванка. Але ён дадаў какафоніі. У пэўныя моманты гітары проста білі па вушах.
Праўда, «Крамбамбуля» гучала менш какафанічна, чым харальныя сьпевы Brutto на фэсьце Belarus Alternative. Сьпяваць усе песьні мужчынскім хорам — вось гэта вельмі дзіўнае рашэньне Міхалка.
У «Крамбамбулі» таксама сьпявалі хорам. І не заўсёды добра. Відавочная розьніца ў вакальных дадзеных Лявона і астатніх. Аракелян сьпяваў добра, але ў яго іншы тэмбр голасу.
• Аракелян і Вольскі — гэта кагнітыўны дысананс. Даўно лічу, што неяк дзіўна гэта ўсё выглядае, калі яны выступаюць разам. Узьнікла адчуваньне, што Аракелян памыліўся гуртам. Такое добра глядзелася б у Brutto, але не на выступах Лявона.
• Прыгожы, але вельмі глючны відэашэраг. У дадатак пражэктары, якія лупілі па вачах. Мне асабіста гэта замінала.
• Нягледзячы на гэтыя дробныя недарэчнасьці, усё было супер. Упэўнены, што Вольскі будзе ствараць афігенныя рэчы, пад якім брэндам бы гэта нb было. Для мяне ён беларускі музыка нумар адзін, а ніякі не Міхалок. Ну але пра густы не спрачаюцца.
