25 сакавіка, позьні вечар
Яскравы ўспамін, баюся, доўга яшчэ будзе прыгадвацца.
Турэмны калідор, ля сьцяны стаіць Дашкевіч — рукі на сьцяне, ногі на шырыні плячэй, галава апушчаная… Паўзь яго вядуць мяне — джынсы мокрыя да калена, у ботах хлюпае вада… Ён абарочваецца — бледны, што сьмерць, вока адно падбітае — і ціха‑ціхенька шэпча: «Шчасьліва Вам, Касечка…»
І Вам таго ж, Зьміцер.
А іх з Артурам, здаецца, у першую камэру на ноч закінулі. Калі мы там былі зімой, там была тэмпэратура плюс адзін. О‑ёй.
26 сакавіка
10 СУТАК, А НЕ 15!!!!!!!!
І яшчэ — як прыемна, што ўсё ж ня села Атакулава! І Краснова! Так лягчэй усё ж.
Будзе дэнс.
Зараз прыгадаю якую‑небудзь гісторыю з суду.
Імбрычак
Удзельнікі:
Я
Амапавец №1
Амапавец №2
Месца дзеяньня: нейкі кабінэт у судзе, дзе ўсе чакалі прысудаў.
Амапавец №1: Ой, Николаевна, ента ты ж, наверное, хорошо беларускую мову знаешь?
Я (думаю, добра, адкажу ўжо): Ну так.
Амапавец №2: Ой, а скажи нам какое‑нибудь слово, штоб мы ня поняли…
Я (думаю, ужо цікава): Імбрычак.
Амапавец №1: Ой, а што ета?
Я: Чайнік.
Пасьля гэтага яны пачалі тыкаць адзін у аднаго пальцамі й крычаць : «Ты імбрычак! — А ты — дэбіл! — Падумаеш, дэбіл, а вось ты — імбрычак!!!!»
Вось так пашыраецца слоўнікавы запас ахоўнікаў правапарадку.
***
А зараз — абяцаны дэнс :)
27 сакавіка
Раніцай да нас на вакно прыляталі галубы й верашчалі (буркавалі то бок). Я нат прачнулася ад гэтага. І чамусьці падумала — а як я так доўга пражыву бяз скайпу?
Агледзелася, зацаніла ўмовы: прастора для таго, каб хадзіць па камэры — прыкладна мэтар на два, два з паловай крокі й назад… Затое Лёшык перадаў кніжкі на судзе! Малайчына проста! І мы пранесьлі печыва й тры шакалядкі, яшчэ адну сунуў мне ў кішэню Артур (Артурык, дзякуй!), пакуль стаялі ў калідоры й чакалі разьмеркаваньня, значыцца, прыпасы такія: дафіга печыва й чатыры «Алёнкі» на дзьвюх. Жыць можна. Толькі вось чаму я не такая прасунутая, як Дашкевіч, які з сабою на акцыю сала ўзяў! У мяне розуму хапіла толькі на гігіенічныя прыналежнасьці.
Час рабіць гімнастыку‑скокі (інструктару палымяны прывет!)
Пра бомжыка. На нашым паверсе мые падлогу ў калідоры такі зацюканы бомжык у расьцягнутым швэдры. Дык вось — выходжу неяк з камэры аддаць яму сьметніцу, а ён выпускае анучу з рук і кажа: «Ой, какіе тут дівчата красівые бывают…»
Ндааа, бомжык, тут і не такія бываюць…
***
Прынесьлі мне перадачу: Атакулава, я цябе люблю!
Кніжак робіцца больш :) Буду начытаная жэншчына :)
28 сакавіка
Сёньня была такая жахліва халодная ноч, што мы амаль ня спалі. Затое я паспала ад пад’ёму да сьняданку (то бок ад шостай да восьмай), і мне прысьнілася лета й кветкі. А яшчэ сёньня пойдзем у душ, ура‑ура‑ура!
Падсялілі да нас нерэальна прыгожую жанчынку‑алькагалічку — Іру з Аўтазу. Расказвае во цяпер, як яна ў адной камэры з аўганкамі сядзела, а яны круглыя суткі маліліся, і бедная Іра ня вытрымала такога вышкалу…
Хадзілі ў душ, а я Алёну бачыла! Праз шкло, у дзяжурнай частцы, яна, мабыць, Дашкевічу ці Фінькевічу перадачу прыносіла! Ндаа, яна мяне ледзь пазнала — канечне, у лыжных штанах і чужой ружовай кофтачцы…
Трэба зрабіць гімнастыку‑скокі, а то нешта пачынае ўжо ўсё балець… :)
Прынесьлі мне перадачу: Краснова, я цябе люблю! У мяне ёсьць ручнік! Чыстая бялізна! Тапачкі! Сшытак зь зёбрамі! І…. КНІЖКІ !!!!
Пра мянта. Адчыняе мент з грукатам дзьверы й гыркае: «Галіцкая, перадачу ідзі атрымлівай!»
Вядзе мяне па калідоры й дубінкай сваёй размахвае: тыпу, герой, злачынцу вядзе, канваір такі круты неймаверна… І тут дубінка ў яго падае на падлогу… Эфэкт аглушальны проста — на ўвесь калідор рэха… А я так «прызрыцельна» на яго глянула й кажу: «Што Вы робіце, гэта ж ня цацка, а сур’ёзная рэч!» Меньцік зачырванеўся, бедненькі, пакрыўдзіўся, напэўна.
29 сакавіка
Рана‑раненька прачнулася, зараз мент забярэ швабру й астатні «інвэнтар», паспрабую яшчэ паспаць. Ну чаму я не магу спаць так, як Атакулава?
Знову сьнілася лета, кветкі, кусты з парэчкамі… Гэта, напэўна, таму што халодна.
Хадзіла да доктаркі, яна мяне пабачыла, схапілася за сэрца: «Ой, не, дзетачка, чаму ты знову да нас?» Асечка таму што выйшла, цёця доктар, не сказала б, што мне дужа да вас хацелася…
Бачыла запіс у мэдычным журнале, знаёмым почыркам: «Здаровы, скаргаў ня маю. Дашкевіч Д.В.» :)
Прынесьлі перадачу, аддала палову сокаў нашай бамжысе, сказала — піце за здароўе Атакулавай Маўлюды:)
30 сакавіка
Пацяплела! Відаць, на вуліцы вясна :( А мы тут…
Сёньня мне хочацца плакаць, але я ня буду — я ня ўмею.
А Кася сёньня выходзіць, ужо пачала нэрвавацца й хадзіць па камэры. Апошні дзень — заўсёды самы цяжкі, нат калі гэта ўсяго толькі пяць сутак.
Іра распавядае, што ў яе было тры сужыцелі — два Вовы й адзін Колька, дык Вовы померлі, таму што Вовы, а Колька яшчэ жыве, таму што Колька. Такая вось вера ў магутнасьць імя. Увогуле, класная жэншчына!
Прынесьлі перадачу — Таньчына мама :) «Унесённые ветром» — клас! Буду чытаць пра Скарлет і ўзгадваць сваё шчасьлівае нетурэмнае дзяцінства :)
…Кася выйшла… Скарлет ужо на 250‑й старонцы, вось такая я апэратыўная… А Іра сказала: «Нічо, сонца, удзьвюх перакукуем!»
31 сакавіка
Я адчыніла фортку, паставіўшы бутэльку зь мінэралкай падпоркаю, празь яе — сонейка, у нас у камэры — вясёлка.
Іра зьняла шкарпэткі (адна шэрага колеру, другая — карычневага, прычым маю падазрэньне, што раней яны абедзьве былі белыя, і дзіркі ў іх… ну так, усяго толькі паўсюль…) і кажа : «Вой, якія ў мяне кіпцюры вырасьлі, можна па дрэвах лазіць!» Ноў комэнт. Аддала ёй пару сваіх шкарпэтак.
Пра Іру й маю бібліятэку
Іра: А можна я штоніць пачытаю?
Я: Ну, канечне, можна, выбірайце.
Калупалася, калупалася, уздыхала, мармытала штосьці, гляджу — выбрала!
Дзіцячую кніжку «Катя в игрушечном городе».
***
Заўтра ў Кіма суд, я хвалююся
1 красавіка
Хей‑хо, Іра хадзіла мыць падлогу ў ка¬лідоры й бачыла Фінькевіча :) Яго да доктаркі вадзілі. Я ёй тут ужо натрындзела пра «Малады фронт» і пра некаторых герояў, дык яна прозьвішча запомніла й, пачуўшы, зьвярнула на яго ўвагу. Стопудова вочкамі страляла, а там такая жэншчына — агонь :)
Отжыг Атакулавай
Калі чалавек бярэ сьнікерс
Абмотвае яго скотчам
Бярэ 2‑літровую скрыню соку
Пералівае сок у слоік
Распорвае дно скрыні
Кладзе туды сьнікерс
Заклейвае дно
І перадае ўсё гэта ў турму жудасна рэпрэсаванай сястры
То гэты чалавек — ня проста геній!
Гэты чалавек — АТАКУЛАВА!!!!!!
***
 Кася Галіцкая |
Нашыя прыходзілі сустракаць Круткіна, Маўлюда паклікала пад вакном мяне, я крыху высунулася ў фортку, трымалася за краты, паразмаўлялі. І Насту Лойку бачыла.
А пасьля прыйшла «мянтоўская падсьцілка» (с) Іра і сказала: «Ещё раз услышу — напишу рапорт, будешь ещё 15 суток сидеть, поняла меня?»
Ніякіх навінаў пра суд Кіма ня маю.
Кожны дзень прыносяць перадачы, прычым кожная піша ў заяве, што яна мне сястра — мянты, напэўна, афігеваюць, колькі ў Галіцкай сёстраў.
2 красавіка
Шостая раніцы. Зрабіла ўборку ў камэры, зрабіла гімнастыку‑скокі (інструктару прывет!), памыла галаву й напісала на «сцэне» «Пацаны ня плачуць!». На гэтым свае абавязкі на сёньняшні дзень лічу выкананымі.
3 красавіка
Я зачотна выспалася, бо завязала вочы ручніком, і лямпачка мне не перашкаджала! Геній!
Сяджу, чакаю, пакуль у душ адвядуць, тут адчыняюцца дзьверы… і мент заштурхоўвае ў камэру Паліну.
Я так і села. Толькі й змагла вымавіць «А Божа ж мой, Паліначка…» 10 сутак за акцыю, прысьвечаную «Дню Яднаньня», каля расейскай амбасады…
Чаму сядзяць заўсёды адны й тыя ж? Да нас падсялілі чатырох амаральных алькагалічак, ну проста страшныя бабы. На кожную іх рэпліку Паліна адказвае пакутлівым позіркам мне ў вочы… беднае сонца, як яна адна будзе?
4 красавіка, дзень выхаду на волю
Іра выйшла на волю, на разьвітаньне сказала мне: «Прашчай, сонца! Я Кольке раскажу, што з паліцічэскімі сядзела, ён абзавідуецца!»
…Чым бы заняцца, не магу больш…
Пайду на вакне павісю…
Размова
Кася вісіць на вакне, Паліна сядзіць на «сцэне»
Паліна: Ну й што там на волі адбываецца?
Я: Машынка паехала… А над намі хтосьці таксама на вакне вісіць…
Паліна: А ты адкуль ведаеш?
Я: Ды нам на шкло хтосьці плюнуў толькі што…
***
Шчасьліва, Паліначка, сонца, я прынясу табе яшчэ кніг і прыйду цябе сустракаць, загасі тут іх усіх!!!!!
Ну, тыпа, хэпі энд.
