Так склалася, што помнік гарадавому знаходзіцца непадалёк ад дому маёй маці, дзе мы разам з ёй і маім сабакам вырашылі прагуляцца ўвечары. Сабака, як гэта часта бывае з жывымі сабакамі, а не іх адбіццямі ў бронзе, часам сікаюць або памячаюць тэрыторыю. Так сталася і з помнікам гарадавому — сабака панюхаў нягеглую скульптурку ды хуценька памеціў свайго бронзавага калегу ля нагі гарадавога. Здавалася б, дробная справа. Але неўзабаве нас дагнаў маладзенькі міліцыянцік і паспрабаваў затрымаць за знявагу помніка. Калі ён агучыў прэтэнзію, я на секунду падумаў быў, што нават не сабака, а я сам пасікаў самае меншае, у Вечны агонь. Але не, мой сабака зняважыў помнік царскаму паліцэйскаму.
Да штрафу ці яшчэ горш, арышту, справа не дайшла. На шчасце, кіраўнік маладога чалавека, што нас затрымліваў, выказаўся большай інтэлігентнасцю за падначаленага. Тым не менш, вечаровы настрой быў сапсаваны. Ды абодва і не хавалі, што маё падазрэнне пра датычнасць асабіста міністра да павышанай пільнасці міліцыі вакол гарадавога з ягоным сабачкам — слушнае.
Хацелася б у сувязі з гэтай падзеяй задаць міністру некалькі пытанняў:
1) У колькі нам абыходзіцца кругласутачная ахова помніка, які не мае аніякай гістарычнай каштоўнасці?
2) Гарадавы прадстаўлены з сабачкам. Ці сабачка гарадавога не сікаў?
3) За ўвесь час знаходжання ў Мінску ў мяне склалася ўражанне, што тыя шчаслівыя ўладальнікі сабакаў, што прыбіраюць, як і я, даруйце за эўфемізм, вялікія справы за сваімі гадаванцамі — рэдкая група маргіналаў. Ці таварыша міністра не хвалюе такая сітуацыя?
4) Ніжэй па вуліцы, дзе стаіць улюбёны помнік міністра Шуневіча, ёсць сквер з помнікам Адаму Міцкевічу. Дык там не тое што сабакі — людзі сікаюць за шматлікімі ялінкамі. Зноў жа, можа, міністр зверне ўвагу?
5) Мой сабака, паколькі я жыву па-за Беларуссю, сікаў на Вінцэнта Вітаса, нават аднойчы на Святога Вацлава, а яшчэ — на палац прэзідэнта ў Варшаве. Нікому гэта не перашкаджала. Чым апраўданы іншы падыход у Мінску?
