У пракат выйшла драма Эліата Лестэра «Наступствы», сюжэт якой будуецца вакол лёсу расейца Віталя Калоева, архітэктара і будаўніка, які страціў ў 2002 годзе сям'ю ў авіякатастрофе. Пасля, у стане афекту, Калоеў забіў авіядыспетчара, які дзяжурыў у дзень трагедыі. Галоўную ролю ў карціне сыграў Арнольд Шварцэнегер.
Героя «Наступстваў» клічуць Раман Мельнік. Гэта выдуманы персанаж, і разыходжанняў ў яго біяграфіі з лёсам рэальнага Калоева — бясконцае мноства. Зноў жа, партрэтнага падабенства ніякага. Дзеянне адбываецца ў Амерыцы, у катастрофе па сюжэце гінуць жонка і цяжарная дачка героя (Калоеў страціў жонку, дачку і сына). Аднак фільм зняты па матывах сапраўдных падзей, і да іх сцэнарыст Хаўер Гульён падышоў вельмі паважліва. Герой - таксама выхадзец з Расіі (канкрэтна адкуль, не ўдакладняецца) і працуе на будоўлі. Акалічнасці жыцця і смерці няшчаснага дыспетчара таксама перададзеныя досыць дакладна. Так што «Наступствы» цалкам карэктна называць мастацкім фільмам пра Віталя Калоева.
Раман Мельнік - зусім не Іван Данко, сыграны тым жа Шварцэнегерам у «Чырвонай спякоце».
Карціна зробленая з каласальнай павагай да прататыпа і героя, яе аўтары відавочна натхняліся суровай атмасферай і антычным трагізмам «Левіяфана». У адной з заключных сцэн сукамэрнік Мельніка гучна чытае ўслых апошнія абзацы «Злачынства і пакарання».
«Наступствы» маглі б стаць для кар'еры Арнольда Шварцэнегера тым жа, чым стаў для Мікі Рурка «Рэстлер» рэжысёра Дарэна Аранофскі - пераможным вяртаннем ветэрана на рынг.
Лестэру гэтая задача аказалася не па сілах. Яго манера далёкая ад сухога, натуралістычнага, амаль дакументальнага стылю Аранофскі, ён злоўжывае кінематаграфічнымі клішэ і сентыментальнай музыкай за кадрам.
Стары добры Арнольд — той жа, што і заўсёды. Глыба, мацёры чалавечышча.
У гэтым, безумоўна, праблема, паколькі без глыбокай і сур'ёзнай трансфармацыі артыста паверыць у расказаную з экрана гісторыю і суперажываць яе героям практычна немагчыма. А тут нібыта і хочаш убачыць Рамана Мельніка, але не можаш: замест яго - знаёмы з дзяцінства Тэрмінатар, толькі з сівой шчэццю.
Магчыма, аўтары гэтага зусім не мелі на ўвазе, але «Наступствы» здаюцца бязлітасным дыягназам нашаму часу.
Той самы чалавек, які ў бясконцых «Каманда», «Драпежніку» або «Успомніць усё» паспяхова ратаваў свет, цяпер бяссільны перад аморфным усёпераможным злом. Яго спроба адказаць лёсу абяртаецца яшчэ большай крывёй і горам.
Мабыць, эра суперменаў і сапраўды скончылася, і перад намі - апошні кінагерой, які даўно выйшаў на пенсію.
