У прыхільнасьці да савецкай песеннай спадчыны Камоцкі ўжо быў заўважаны ў папярэднай працы «Дах», дзе‑нідзе ў пройгрышах там «бродила одинокая гармонь»:).
Тое, што зрабіў Камоцкі мусіла б зьявіцца яшчэ з гадоў дваццаць таму, але тады савецкія шлягеры сьпяваліся пераважна на мове арыгіналу, а нешматлікія беларускія пераклады не прыжываліся. Мала веры ў тое, што прыжывецца «Самотны гарманіст» ці «Клён стары» ў перакладзе Камоцкага.
У гэтай працы закладзена іншае. Камоцкі не бяз посьпеху спрабуе выканаць звышзадачу, што стаіць перад сьпеваком, які бярэцца за выкананьне даўно вядомых песень . Ён пераасэнсоўвае «гарачую дзявятку» па‑свойму, а
некаторым песенькам надае беларускі кантэкст (зь «Пералётных птушак» Ісакоўскага і Блантэра зьнік «бераг турэцкі»:«А я на зямлі застаюся
Чакаць маразы і сьнягі
У роднай сваёй Беларусі,
Дзе кожны куток дарагі».
Нельга не адзначыць і ансамбль памагатых, што надаў беларускім вэрсіям савецкіх гітоў надзвычайную сакавітасьць — баян Шувалава, скрыпка Карапецяна, гітара Змушкі, Івановіча, Шырына, а яшчэ гучаць клявішы, мандаліна, домра, клярнэт, саксафон… Гэтыя песьні маглі б стаць «двойчы народнымі», калі б загучалі ў якім сэрыяле ці шоў, бо (пера)створаныя з душой.
Другую кружэлку з трэкамі караоке можна разглядаць, як цудоўны падарунак для бацькоў і бацькоў бацькоў, незалежна ад іхнага стаўленьня да савецкага мінулага.
