Яўген Салдаценка з сваім праектам «Л.О.М.» з тых беларускіх артыстаў, якіх няма.
Ён не належыць да пэўнай тусоўкі, яго не чакаюць ля пад’езду адданыя прыхільнікі, журналісты яго таксама не непакояць, на сольны канцэрт у вялікай залі ён нават не замахваецца ды ажыятажу на ягоныя працы ў дыскарнях няма.
Ён проста набраў сэсійных музыкаў, каб рэалізаваць свае ідэі, якія, мяркуючы па музыцы, выношваліся не адно дзесяцігодзьдзе. Салдаценка разам з заслужанымі ды проста выдатнымі артыстамі выконвае музыку, якую можна назваць сьціплай — засьпявана, як і зайграна, тут усё без надрыву і прэтэнзіі.
Часам у гэтых песьнях чуецца лагоднасьць Dire Straits — такая прафэсійная і густоўная рок‑музыка (Go‑go, Far above the sky), месцамі праскоквае нешта карчомна‑шансоннае, але зноў жа ў далікатнай манеры («Две тени лета»), ну і здараюцца зусім мяккія і бескрыўдныя папсовенькія рэчы пра «кропелькі дажджу» (дождж у «Without…» — вобраз цэнтральны).
Яўгенаў шэпт пад гітару наўрад ці хоць каго моцна зацікавіць. Во Шадзько фактычна з гэтым жа складам музыкаў горла ірве і посьпех мае.
Хоць і ня толькі ў горле тым справа…
