У Мінску выконвалі Кшыштафа Пэндэрэцкага, і ён сам дырыжыраваў. Для гэтага твора наша Філармонія аказалася замалая. Настолькі яна манументальная — сімфонія-араторыя «Сем брамаў Іерусаліма». І па задуме, і па колькасці выканаўцаў.
Частка аркестра заняла праход, трубач трубіў з балкона. На сцэне мусіла быць тры хары, але ў нас было два. Былі яшчэ салісты, чытальнік, які чытаў Стары Закон па-габрэйску.
Прывезлі два тубафоны — спецыяльна для гэтай сімфоніі прыдуманыя мнагатонныя інструменты, складзеныя з дзясяткаў труб.
Здаецца, нашы аркестр і хары таксама перажылі некалькі непаўторных дзён — працаваць з жывым класікам.
За прыезд 83-гадовага майстра варта падзякаваць Польскаму інстытуту ў Мінску.
Некалькі душэўных дэталяў. З ложы за выкананнем сачыла Эльжбета Пэндэрэцкая, жонка кампазітара. Гэтая арыстакратычная 70-гадовая жанчына проста жыла музыкай, яна не зводзіла з мужа вачэй і яе цела нібы пульсіравала ў рытме сімфоніі.
Кроплі дзёгцю: наша дама з Філармоніі абвяшчала ўсё па-расейску. Хоць бы слова па-беларуску ці па-польску. А над сцэнай вісеў транспарант з назвай фестывалю, дзе ўсяго шэсць слоў, тры па-беларуску і тры па-ангельску, і ўмудрыліся ж яны ў адным з ангельскіх зрабіць памылку. Такая ў гэтым правінцыйнасць, зачуханасць…
Але кепская рамка не здольная сапсаваць вялікую карціну.
