Тут і далей фота аўтара і з сямейнага архіву.
У тым, што сёння сястрычкі здаровыя і не адрозніваюцца ў развіцці ад сваіх аднагодкаў, сумесная заслуга сталічных медыкаў і членаў гэтай дружнай сям'і, дзе пабывала карэспандэнт агенцтва «Мінск-Навіны».
…Калі на першым УГД Вольга даведалася, што ім з мужам давядзецца стаць бацькамі траіх дзяцей, гэта быў вялікі сюрпрыз. У яе ў родзе ёсць выпадкі нараджэння двайнят і нават адзін раз трайнят. Але на такое аднамомантавае папаўненне ў сям'і яны не разлічвалі. Разам з тым варыянт зрабіць рэдукцыю (скарачэнне колькасці пладоў на ранняй стадыі цяжарнасці) нават не разглядалі. Вырашылі: колькі бог даў, столькі ў гэты свет і прыйдзе.
Да 20 тыдняў цяжарнасці Вольга адчувала сябе добра. Бухгалтар па спецыяльнасці, працягвала працаваць. А потым з'явілася пагроза заўчасных родаў. Будучая мама не стала рызыкаваць і правяла рэшту цяжарнасці ў гарадскім клінічным радзільным доме №2, на базе якога працуе Гарадскі цэнтр дачасных родаў.
— Я адчувала сябе ў бяспецы, ведала, што ў лекараў усё пад кантролем, — распавядае Вольга. — Мне захоўвалі цяжарнасць амаль да 34 тыдняў, толькі дзякуючы медыкам я пратрымалася так доўга. Былі перыяды, калі кругласутачна знаходзілася пад кропельніцай. Але кожны дзень унутрывантробнага развіцця ішоў дзяўчынкам на карысць, так што я была гатовая на ўсё.
Калі далейшае захаванне цяжарнасці стала немагчымым, Вольгу па спецыяльнай праграме падрыхтавалі да заўчасных родаў. Кесарава сячэнне рабілі пад спінальным наркозам, так што мама знаходзілася ў прытомнасці. Той момант, калі ёй паказалі нованароджаных малых, быў самым шчаслівым у яе жыцці, прызнаецца суразмоўца. Што праўда, доўжылася гэта лічаныя секунды, паколькі якія народжаныя раней за тэрмін дзяўчынкі мелі патрэбу ў інтэнсіўнай рэанімацыі.
Першым у аддзяленне анестэзіялогіі і рэанімацыі для нованароджаных пусцілі тату. Ён змог убачыць дачок у дзень іх нараджэння.
— Мяне падвялі да боксаў, паказалі маіх дзяўчынак адну за адной, — успамінае Дзяніс Хадоркін. — Шчыра сказаць, думаў, што яны будуць яшчэ меншыя. Так што першыя ўражанні былі станоўчыя. Сярэдняя дачка ў сне пару разоў махнула рукой, як быццам мяне павітала.
А вось у мамы, якой дазволілі наведаць малых толькі на наступны дзень, уражанні былі іншыя.
— Я аказалася не гатовая да таго, што ўбачыла, — дзеліцца Вольга. — Ляжаць мае малечы ўнутры інкубатараў, усе ў нейкіх правадках. Слёзы так і пакаціліся з вачэй.
Засмучаную маму супакоіў лекар. Ён патлумачыў, што адзін праводак — гэта проста датчык вымярэння ціску, які дазваляе кантраляваць жыццёва важныя паказчыкі дзіцяці адразу ў кувезе. Другі — зонд, праз які малых кормяць, пакуль у іх не з'явіцца смактальны рэфлекс. Трэці — катэтар для ўвядзення неабходных лекавых прэпаратаў. Усё гэта часова і зроблена дзеля нованароджаных.
У бальніцы мама з дочкамі правяла амаль месяц. З аддзялення анестэзіялогіі і рэанімацыі іх перавялі ў педыятрычнае аддзяленне для неданошаных дзяцей. Вольга паступова навучылася асаблівасцям догляду малютак. З кувеза іх даставаць першы час не дазвалялі, трэба было налаўчыцца карміць і пераапранаць дзяўчынак унутры інкубатара.
— Вельмі хацелася прыціснуць іх да грудзей, пабаюкаць, — успамінае яна. — Але максімум, што я магла зрабіць, — гэта прасунуць у кувез рукі і патрымаць дачок. Яны былі такія маленькія, што спакойна змяшчаліся ў маіх далоньках.
Калі дзяўчынкі крыху адужэлі, іх перавялі да мамы ў палату для сумеснага знаходжання. Вольга ўспамінае, што ў суткі спала па 3-4 гадзіны, і тое ўрыўкамі. Сама дзівілася, адкуль браліся сілы. Мэтанакіравана карміла дачок толькі сцэджаным грудным малаком, ніякіх сумесяў. Пакуль кожную пакорміш, патрымаеш, памяняеш памперс… Вельмі хацелася дамоў, але малыя елі мала і павольна набіралі вагу, што не спрыяла хутчэйшай выпісцы.
Апынуўшыся нарэшце дома, Вольга ўздыхнула з палёгкай. Нялёгкія будні догляду трайнят з ёй спаўна падзялілі муж, мама і свякроў. Мама дзеля гэтага сышла з працы і скарысталася правам аформіцца ў шматдзетную сям'ю дачкі няняй.
Яны рабілі ўсё, каб малыя раслі ў поўнай адпаведнасці з рэкамендацыямі па развіцці заўчасна народжаных дзяцей. Увялі дзяжурства, з дзяўчынкамі стала знаходзіліся тры чалавекі. Кармленне, штодзённыя прагулкі, купанне, лячэбныя практыкаванні, у тым ліку і на спецыяльным мячы… Прайшлі ў дзіцячай паліклініцы два курсы масажу.
Вольга прыгадвае: калі пры выпісцы з радзільні далі на рукі эпікрыз, ёй стала не па сабе. Малыя былі ў зоне рызыкі па цэлым шэрагу кірункаў, ім патрабаваўся кантроль з боку неўролага, акуліста, кардыёлага, отарыналарынгалогіі і многіх іншых спецыялістаў. Сям'я паставілася да такіх рэкамендацый вельмі сур'ёзна, наведвалі ўсіх неабходных дактароў вузкага профілю і выконвалі іх прызначэнні.
І намаганні не прайшлі дарма. У свае год і чатыры месяцы сястрычкі Ангеліна, Аліяна і Анастасія практычна цалкам дагналі аднагодкаў. Лекары не адзначаюць праблем з іх здароўем і развіццём. Дзяўчынкі сталі для сям'і Хадоркіных падарункам лёсу. Пра тое, якімі маленечкімі яны з'явіліся на свет, нагадваюць толькі фатаграфіі, зробленыя неўзабаве пасля выпіскі з радзільні. Кожная з іх — сімвал новага жыцця, якое прыйшло ў гэты свет насуперак усім цяжкасцям.
Мамам, якім таксама трэба прайсці праз заўчасныя роды і рэабілітацыю малавагавых дзяцей, Вольга Хадоркіна раіць не звяртаць увагі на страшылкі з інтэрнэту і думаць толькі пра добрае.
— Вядома, дзеці, якія паспяшаліся з'явіцца на свет, патрабуюць большай увагі і намаганняў, — адзначае шматдзетная мама. — Недастаткова проста пакарміць такіх малых і пакласці спаць, імі трэба займацца і яшчэ раз займацца. Але, як казала Коко Шанэль, усё ў нашых руках, таму іх нельга апускаць!
