Алесь Каско весной 2017 года. Фото Алеся Поплавского.
Печальная новость пришла из Бреста. Сегодня утром на 66-м году жизни скончался белорусский поэт Алесь Каско.
Как сообщил председатель брестского отделения Союза белорусских писателей Микола Алехнович, похоронят поэта завтра, в понедельник, в Жабинке.
Алесь Каско родился в Ганцевичском районе. Работал учителем, в жабинковской районной газете, в Брестской областной студии телевидения. Лауреат литературной премии имени Аркадия Кулешова (1995) за книгу «Час прысутнасці». В 2001 году стал первым лауреатом Медовой литературной премии.
Алесь Каско нарадзіўся ў Ганцавіцкім раёне. Працаў настаўнікам, у жабінкаўскай раённай газеце, на Брэсцкай абласной студыі тэлебачання. Лаўрэат літаратурнай прэміі імя Аркадзя Куляшова (1995) за кнігу «Час прысутнасці». У 2001 годзе стаў першым лаўрэатам Мядовай літаратурнай прэміі.
***
Дол спапялёны, і ў чэзлай траве
конік зялёны і той не жыве.
Неба пустое — без жаўрукоў,
жыта сухое — без васількоў.
Рэдкі вандроўнік душой прыпадзе:
не, тут зямля не пяе, не гудзе.
Песьні ня ўродзяць. То град, то сухмень.
Ценю збаіцца — чужы раптам цень?
Роспачна выгукне ў поле маўклівае:
«Ты хіба сёньня мне творчаю ніваю?»
Скрушна спахопіцца: «Што ж я? Дарма.
Іншае нівы ў Радзімы няма.
Што сёньня ёсьць — дык надзея на рунь.
Мёртвае поле нанова ўзару,
з ліраю выйду, нібыта з сяўнёй:
ёсьць яшчэ зерне нямёртвае ў ёй…»
«Дзеяслоў», 12, 2003
Алесь Каско нарадзіўся ў Ганцавіцкім раёне. Працаў настаўнікам, у жабінкаўскай раённай газеце, на Брэсцкай абласной студыі тэлебачання. Лаўрэат літаратурнай прэміі імя Аркадзя Куляшова (1995) за кнігу «Час прысутнасці». У 2001 годзе стаў першым лаўрэатам Мядовай літаратурнай прэміі.
***
Дол спапялёны, і ў чэзлай траве
конік зялёны і той не жыве.
Неба пустое — без жаўрукоў,
жыта сухое — без васількоў.
Рэдкі вандроўнік душой прыпадзе:
не, тут зямля не пяе, не гудзе.
Песьні ня ўродзяць. То град, то сухмень.
Ценю збаіцца — чужы раптам цень?
Роспачна выгукне ў поле маўклівае:
«Ты хіба сёньня мне творчаю ніваю?»
Скрушна спахопіцца: «Што ж я? Дарма.
Іншае нівы ў Радзімы няма.
Што сёньня ёсьць — дык надзея на рунь.
Мёртвае поле нанова ўзару,
з ліраю выйду, нібыта з сяўнёй:
ёсьць яшчэ зерне нямёртвае ў ёй…»
«Дзеяслоў», 12, 2003
