19 кастрычніка 1988 — Устаноўчы сход беларускага гістарычна‑асьветніцкага таварыства памяці ахвяраў сталінізму «Мартыралёг Беларусі», заснавальнікамі якога выступілі Саюз пісьменьнікаў, Саюз кінэматаграфістаў, Саюз мастакоў і рэдакцыя газэты «Літаратура і мастацтва». На сходзе з прапановы Зянона Пазьняка ствараецца аргкамітэт Беларускага Народнага Фронту «Адраджэньне». БНФ прэзэнтуецца як грамадзка‑палітычны рух за дэмакратычнае рэфармаваньне грамадзтва і адраджэньне беларускай нацыі, у якім могуць браць удзел як асобныя грамадзяне, так і грамадзкія аб’яднаньні. Гэтым падзеям папярэднічала адкрыцьцё праўды пра Курапаты, якое стала магчымым дзякуючы высілкам археолягаў Зянона Пазьняка і Яўгена Шмыгалёва.
30 кастрычніка 1988 — першая масавая акцыя на Дзяды. Гвалтоўна разагнаная міліцыяй і ўнутранымі войскамі.
19 лютага 1989 — першы апазыцыйны мітынг у Беларусі пад гістарычнымі нацыянальнымі сьцягамі, дазволены ўладамі, сабраў каля 40 000 чалавек. Прынятая на мітынгу рэзалюцыя патрабавала скасаваць замацаваную ў Канстытуцыі кіроўную ролю камуністычнай партыі.
24—25 чэрвеня 1989 — Устаноўчы зьезд БНФ у Вільні (у Менску забаранілі), на якім прысутнічала каля 400 дэлегатаў. На пасаду старшыні БНФ быў абраны Зянон Пазьняк.
25 лютага 1990 — стотысячны мітынг пратэсту супраць недэмакратычнага правядзеньня выбараў у Вярхоўны Савет СССР. Пасьля выбараў у ВС БССР утвараецца фракцыя БНФ — 37 чалавек з 345 дэпутатаў. Але гэтай колькасьці дэпутатаў стала дастаткова, каб краіна настаяла на незалежнасьці і аднавіла нацыянальныя сьцяг і герб.
1992 — першая параза. Не ўдалося навязаць датэрміновыя перавыбары Вярхоўнага Савету, хоць ініцыятыва была падтрымана подпісамі больш чым 450 000 грамадзянаў.
1995 — сфальшаваныя выбары ў Вярхоўны Савет Беларусі ХІІІ скліканьня. У новы склад парлямэнту не патрапіў ніводзін кандыдат ад БНФ. Тады ж БНФ перастае быць адзінаасобным лідэрам дэмакратычных сілаў Беларусі — на палітычнай сцэне зьяўляецца Аб’яднаная грамадзянская партыя.
10 чэрвеня 1995 — Юры Хадыка, намесьнік старшыні БНФ, прапанаваў разьдзяліць партыю і рух. На яго думку, партыя мусіла мець большую свабоду дзеяньняў, актыўна супрацоўнічаць зь іншымі дэмакратычнымі партыямі. Яго падтрымаў Вінцук Вячорка. Супраць выступіў лідэр фронту З.Пазьняк.
1996 — арганізаваныя БНФ масавыя вулічныя маніфэстацыі. Набывае вядомасьць моладзевая фракцыя БНФ — «Малады фронт».
Унікаючы арышту, Зянон Пазьняк пакінуў Беларусь разам зь Сяргеем Навумчыкам. Абавязкі старшыні партыі ў Беларусі пачаў выконваць Лявон Баршчэўскі.
Травень 1999 — З.Пазьняк бярэ ўдзел у альтэрнатыўных выбарах прэзыдэнта, супернікам яму выступае былы прэм’ер‑міністар Міхаіл Чыгір. У ходзе кампаніі, якая, па сутнасьці, апынулася мабілізацыйнай акцыяй апазыцыі, Пазьняк зьвінаваціў кіраўніка Цэнтральнай Выбарчай камісіі Віктара Ганчара ў фальсыфікацыях і зьняўся з выбараў.
Верасень — кастрычнік 1999 — раскол Фронту на Кансэрватыўна‑Хрысьціянскую Партыю — БНФ (Пазьняк) і Партыю БНФ (Вячорка).
2001 — Партыя БНФ падтрымала кандыдата ў прэзыдэнты Сямёна Домаша, КХП‑БНФ вылучала Зянона Пазьняка.
2006 — Партыя БНФ падтрымала Аляксандра Мілінкевіча, КХП‑БНФ вылучала Зянона Пазьняка.
