Светлай памяці айца Уладзіслава Чарняўскага з Вішнева. Успаміны валожынскага даішніка
— Я помню яго! тутыка ж пры саветах ці хаця папа са свечкаю ці нойдзіш… а вот ён… ён усіх — і хто рускай веры, і хто польскай — усіх і хрысціў, і адпавяў… і што інцярэсна!!! што ўсё па-нашаму… па-беларускаму ўсё гавора і кажа… неяк… стаю на пасту на Шараях… зіма… у гэны пост ускочыш як сабака… мароз, халера забірай! брат ты мой… і вот іхная дэлегацыя ляціць, і хлоп! — ля паста роўна ў іх у машыні салярка замерзла… і вот у нас поўная будка — каля гэнай буржуйкі… мы — мянты, паставыя з аўтаматамі, і ксяндзы… дык яны болі па-польскаму пшэк-пшэк… а гэты па-простаму-… і да мяне давай — вот ты ў Бога верыш ці не верыш… я — хто яго зная… нас жа ў савецкіх школах не вучылі, як з папамі разгаварываць… а я тока з арміі, і ў міліцыю наняўся… хто я… у мяне дзеўкі ды гулі ў галаве… а ён як іржа да жалеза… уеўся… і давай мне расказываць так — ксёндз! пра Дарвіна, пра Маркса, пра Леніна — што Бога няма! я і кажу — няма!.. а пасля давай мне расказываць так, што вот… не паверыш… так казаў… што не перакажу… але так казаў, а потым будзя пытаць, ці ё Бог? — Я - ёсьць! а ён мне — балван! Верыць трэба!… Так ён мяне мутузіўшы быў, пакуль па іх другая машына не прыйшоўшы… Я муся тады з месяц ні ад кога ніякіх левых грошаў ні браў! Во які чалавек быў! гэта быў, я шчытаю. найкапітальны чалавек! А я, грэшнік… налівай… гэта былі 90-я годы… усё рассыпалася і раскідалася, ніхто не знаў, што будзя заўтра, што рабіць… а ён… ён… не баяўся! Вот які быў светлы чалавек!
«Наша Нiва» — крыніца якаснай інфармацыі і бастыён беларушчыны
ПАДТРЫМАЦЬ «НН»
