«Наша Ніва» працягвае гаварыць са школьнікамі, якія набралі 100 балаў на ЦТ па беларускай мове.
Гэтым разам мы пагутарылі з Настассяй Красновай — выпускніцай 15-й мінскай гімназіі, абсалютнай выдатніцай з сярэднім балам атэстата 10!
Дзяўчына кажа, што вырашыла здаваць беларускую мову, бо ў яе сям'і гавораць па-беларуску.
«Мае бацькі працуюць на «Беларусьфільме», дома гучыць толькі беларуская мова. А таксама я апошнія 4 гады ўдзельнічала ў алімпіядах па мове», — кажа яна.
«З бацькамі я гавару па-беларуску, натуральна. Але ў паўсядзённасці я гавару збольшага па-руску. Але часта збіваюся і пачынаю шчабятаць па-нашаму. Ёсць жаданне, канечне, цалкам перайсці на беларускую мову. Але я блытаюся, калі са мной гавораць на іншай мове, паглядзім», — дадае Настасся.
Паступаць дзяўчына будзе ў БДУІР, хоча быць праграмістам, здавала яшчэ матэматыку і фізіку — па другім прадмеце нават удзельнічала ў алімпіядах (але вынікі пакуль невядомыя — НН.)
Матывацыя такая, што «з дыпломам юрыста-эканаміста работы не знойдзеш», а з тэхнічнай адукацыяй падабраць нешта лягчэй.
Ну і вабяць высокія праграмерскія заробкі, вядома.
Таксама Наста лічыць, што стан беларускай мовы ў цяперашнім грамадстве несправядлівы.
«Цяпер адносіны мяняюцца: нават у маім асяродку равеснікі, спрабуюць размаўляць па-беларуску. Пры гэтым спрабуюць самі, без прымусу: гэта модна, гэта цікава. У краіне нешта зменіцца, я ўпэўнена. Бывае, штосьці расказваеш доўга па-беларуску знаёмым, а пасля яны самі пачынаюць рэфлексаваць па-беларуску», — расказвае дзяўчына.
«І папулярнай робіцца сімволіка беларуская. Тыя ж вышыванкі, вершы, вопратка, тату з арнаментам… Па-першае, гэта прыгожа. Але шмат чаго прыгожага ёсць, тут карані не толькі ў гэтым. Да гэтых маркераў год дзвесце ніхто не звяртаўся, а тут зразумелі, што гэта класна. Наўрад ці будзе нейкі адкат», — мяркуе дзяўчына.
Як чалавек, што ўжо скончыў школу, Наста разважае пра хібы выкладання нацыябудаўнічых прадметаў — мовы і літаратуры.
«Беларускую мову ў школе выкладаюць нецікава, — адрэзала дзяўчына. — Прымушалі вывучаць правілы, але не звярталіся пры гэтым да моўных прыкладаў, прыкладаў камунікацыі. Словам, адна тэорыі і ніякай практыкі. Так мову не вывучыць. Чалавеку проста незразумела, што тыя грувасткія правілы рэгламентуюць, калі ў паўсядзённасці большасць аднакласнікаў не гавораць на мове. А літаратура беларуская нам падабалася, асабліва ў параўнанні з рускай — вельмі незвычайныя тэмы падымаліся, было цікава чытаць».
