«Беларусь сегодня» (былая «Советская Белоруссія») анансавала цыкл гістарычных публікацый 25.by, прысвечаны знамянальнай даце — 25 гадоў інстытуту прэзідэнцтва ў нашай краіне.
«Рэтраспектыўны аналіз існавання аднаго з інстытутаў дзяржавы, хай найважнейшага, будзе няпоўным без разумення галоўнага. Разумення таго, што, па сутнасці, гаворка ідзе пра чвэрць стагоддзя незалежнай беларускай дзяржаўнасці», — адзначаецца ў звароце.
На магчымыя заўвагі, што Беларусь атрымала незалежнасць у 1991 г. аўтары зазначаюць:
«Казаць пра ўзнікненне дзяржаўнасці ў тыя гады можна толькі вельмі ўмоўна.
Рэспубліка — у стане глыбокага сацыяльна-эканамічнага крызісу, падзенне прамысловай і сельскагаспадарчай вытворчасці стала хранічным. Затое імкліва расла палітычная актыўнасць: рэгістраваліся дзясяткі партый, рухаў, франтоў, якія знаходзіліся ў стане пастаянных расколаў і рознагалоссяў, у аснове якіх, як правіла, ляжалі асабістыя амбіцыі некаторых палітычных лідараў».
«Аб узроўні беларускай дзяржаўнасці дазваляе меркаваць хоць бы вядомы факт выкрадання ў студзені 1994 году літоўскімі спецслужбамі з тэрыторыі Беларусі камуністычных лідараў Літвы Міколаса Буракавічуса і Юозаса Ермалавічуса.
Аказалася, што літоўскія спецслужбы правялі на тэрыторыі суверэннай Беларусі спецаперацыю, нават не паставіўшы ў вядомасць афіцыйны Мінск. Пазней высветлілася, што і спецслужбы іншых сумежных краін пачуваліся на беларускай зямлі вельмі вольна. Разам з грамадствам гэтымі фактамі быў шакаваны ў тыя дні дэпутат Вярхоўнага Савета Беларусі Аляксандр Лукашэнка, які падняў у Парламенце перад сілавікамі слушнае пытанне: «Што мы за дзяржава, калі да нас, як у прахадны двор, заходзяць са зброяй спецслужбы іншых дзяржаў і выкрадаюць людзей?»
Піша «Беларусь сегодня» і пра эканамічны крызіс у пачатку 1990-х
«Выпуск прамысловай прадукцыі скараціўся на траціну, рэзка знізіліся даходы насельніцтва. Інфляцыя ў 1993 годзе склала фантастычныя 1290%. Нядзіўна, што ў найбуйнейшых універмагах Мінска і іншых беларускіх гарадоў афіцыйна працавалі валютныя секцыі — стаўленне да беларускага рубля нават у дзяржаўным гандлі было скептычным. Махлярства выйшла на міжнародны ўзровень — ад «МММ» да разнастайных «Хапер-Інвест». Рэспубліка пакрылася сеткай рынкаў і шапікаў, актывізаваліся рэлігійныя секты, рэкет і іншы цяжкі крымінал. Аж да заказных забойстваў: толькі ў 1993-м у Мінску быў забіты кіраўнік савета дырэктараў Белбізнэсбанка Аляксандр Ліснічук, а ў Гродне — старшыня аблвыканкама Дзмітрый Арціменя. Да пачатку 1994-га за мяжой пражытачнага мінімуму — па сутнасці, за мяжой беднасці — аказалася больш за 60% беларускага насельніцтва. Чэргі па хлеб і прафсаюзныя страйкі сталі і звыклымі рэаліямі тых гадоў».
І вось прыйшоў 1994 год.
«Менавіта тады, у 1994-м, з вуснаў ужо кандыдата ў прэзідэнты Аляксандра Лукашэнкі прагучала эпахальная заява, якая стала адэкватнай той сітуацыі і зразумелай насельніцтву ідэяй: «Адвесці дзяржаву і народ ад прорвы — вось першарадная задача прэзідэнта». Людзі стаміліся ад палітычнай траскатні і татальнага збяднення — і паверылі. Тым самым у Беларусі быў запушчаны рэальна дзеючы механізм выхаду краіны з крызісу. І фарміравання рэальнай беларускай дзяржаўнасці», — адзначаецца ў публікацыі.
Адкрывае праект артыкул «Прыняцце новай Канстытуцыі».
