фота soccer.ru
Інтэрвію досыць цікавае. Сяргей распавёў як жыў у Беларусі ў галечы, атрымліваючы заробак у 30 даляраў, пра гульню ў італьянскай «Роме» і «дагаварнякі» ў «Лакаматыве», як паспрачаўся з братамі Глебамі, учыніў лёгкі скандал у малдоўскім гатэлі ды шмат чаго іншага.
***
Падзяліўся ён уражаннямі і пра наведванне Нью‑Ёрку.
«Небяспечней за ўсё было ў Амерыцы. Абсалютна нерэальная гісторыя. У 1999 г. прыехаў у «Ромай» у Нью‑Ёрк. Гулялі таварыскую гульню з «Бенфікай». Пасля атрымалі два дні — гуляць па горадзе.
— Слаўна пагулялі?
— Яшчэ як! Вярнуўся з пераломам рукі. Мясцовыя нелегалы, беларусы з Горадні [Сяргей нарадзіўся ў Горадні, у 1989--1995 гг. выступаў за мясцовыя клубы: «Хімік» і «Нёман» -- НН], вырашылі мяне крыху «пашчыпаць». На грошы развесці. Я гэтым хлопцам арганізаваў квіткі на матч, у рэстаран хадзіў з імі, у лазню.
— Скончылася ўсё бойкай?
— Так. Іх наляцела шмат, а я застаўся адзін. Хоць да гэтага быў з сябрам. Былым сябрам.
— Збег?
‑ Падчас бойкі, раз атрымаўшы, адышоў у бок. Маўляў, ня біце, я тут ні пры чым.
— Як пералом зарабілі?
— Кульбіт рабіў. Іншага выйсця не было — давялося спачатку махацца з трыма. Што ў такой сітуацыі рабіць, ведаеце?
— Што?
— Б’еш цэнтральнага нагой у пячонку і пачынаеш кувыркацца. Сыходзіш ад кулакоў іншых. Так я зламаў руку — каменьчык нейкі на асфальце трапіўся. За ўсё жыццё ніводнага пералому. А тут на вуліцу — атрымай.
— Чалавек з «Ромы» б’ецца з беларусамі на нью‑ёрскай ускраіне. Цуд!
— Там жывуць людзі паводле сваіх законаў. Наглядзеліся баевікоў. Нават не разумелі, што дастаткова тэлефанавання ў паліцыю — і ўсе яны б апынуліся як мінімум у Беларусі. А да мяне дайшло пазней, наколькі кепска магло ўсё скончыцца. Я ў гатэль у падранай кашулі да пятай раніцы прышкандыбаў — уся каманда рагатала. Кіраўніцтву сказаў, што выйшаў з рэстарана і на мяне бандыты напалі. Яны руку знявечылі. Нават страхоўку атрымаў за пералом.
— Капэла [тагачасны трэнер «Ромы», сёння — галоўны трэнер зборнай Англіі па футболе] як адрэагаваў?
— Таксама рагатаў.
— Ці маглі б у Амерыцы застацца?
— Ні за што. Беларусы, якія там застаюцца працаваць на будоўлі, часта сканчаюць наркотыкамі. У 1995‑м у Штатах застаўся блізкі сябра. Калі быў сведкам на вяселлі, хрысціў майго сына. З таго году ў Беларусі не з’яўляўся, ні сям’і ў яго, ні дзяцей. Бацька памёр у Менску — нават на пахаванне прыехаць не змог. У чым шчасце?
