Кожны год пралятае,
нібы й не было яго,
кожны дзень устае
і кудысьці імчыць бягом,
чым далей, тым бліжэй
адчуваеш жыцця дыханне.
Што імкнула да неба
можа ціха ляжаць пад гарой,
хто хацеў стаць героем
мог стаць ужо тройчы герой.
Ў дыялектыцы гэтай
няма навізны нізвання.
Толькі купка пытанняў
у тлумных глуздах устае
і каменьчыкам муляе ў боце,
ісці не дае,
без адказу на іх
ты — жабрак, без вады і хлеба.
Ці наступіць, нарэшце,
эпоха вялікіх спраў,
калі стане шчаслівым той,
хто нічога не скраў,
а калі не наступіць —
навошта зямля і неба?
31.12.2018
