В Гродно 11 февраля проводили в последний путь Семена Домаша — экс-кандидата в президенты Беларуси и бывшего председателя Гродненского облисполкома. Проститься с политиком пришли как представители власти, так и оппозиции. Гражданская панихида состоялась в Гродненском похоронном доме.
Семен Николаевич умер утром 9 февраля за рулем своей машины в Гродно — у бывшего политика остановилось сердце. Ему было 69 лет. В свое время Семен Домаш занимал пост председателя Гродненского облисполкома и областного Совета депутатов, был депутатом Верховного Совета.
Еще до начала гражданской панихиды около похоронного дома начали собираться люди с цветами и венками. Тихо переговаривались, вспоминая политика и «те золотые годы», когда он руководил областью (1993−1996-е). Обсуждали, что он был одним из лучших председателей Гродненского облисполкома и, несомненно, мог сделать для области и страны еще очень много, останься в политике. Но Семен Николаевич когда-то решил по-другому.
Политик Александр Милинкевич.
Ближе к концу церемонии прощания в зале появились представители действующей городской власти.
Вспомнили бывшего политика и его коллеги по избирательной кампании 2001 года.
— Я думаю, што ён самы выдатны і значны гродзенскі палітык часоў перабудовы і першых гадоў беларускай незалежнасці. Сапраўдны лідар. Ён мог стварыць каманду з зусім розных людзей і спецыялістаў. Не баяўся паставіць побач тых, хто ведаў больш за яго. Ён прыслухоўваўся да меркавання тых ці іншых спецыялістаў, мяркуючы, што яны ведаюць у сваёй галіне лепш за яго. Ён ніколі не падвышаў ні на каго голас, але быў сапраўды жорсткім і вельмі патрабавальным кіраўніком, — говорит политик Александр Милинкевич.
И вспоминает с грустной улыбкой случай: на одной из планерок в облисполкоме Семен Николаевич решил, что дальше собрания будут проходить на белорусском языке, ведь тогда, в начале 1990-х, во власти был курс на белорусизацию.
— Ён пытае ў прысутных: «Вы ў якіх школах вучыліся? У беларускамоўных? Ну вось, калі мы хочам, каб людзі пачалі размаўляць на беларускай мове, мы самі павінны даць ім такі прыклад». Так планёркі пачалі праходзіць па-беларуску.
Вспоминают присутствующие и то, как, еще будучи мэром Лиды, Семен Домаш поспособствовал появлению там памятника Адаму Мицкевичу.
— Ён тады сказаў: а як помнік можа зрабіць нам горш? А потым дапамог з’яўленню польскай школы ў Гродна. Тады ён казаў: «Чаму ў расейскамоўнай меншасці ёсць свае школы, а ў польскамоўнай — няма? Няхай будзе і ў іх». Так з’явілася польская навучальная ўстанова, — вспоминает основатель и первый председатель Союза поляков Беларуси Тадеуш Гавин.
— Практычна, гэта залатыя 1990-я гады, калі ўсё мянялася, калі была надзея на лепшае. [Генрых] Крупенка кіраваў горадам, [Сямен] Домаш кіраваў вобласцю. І ўсё развівалася, кудысьці рухалася, віравала нейкая крохкая, але вельмі ўразная энергія. Пачалі, напрыклад, святы нацыянальныя святкаваць… Гэта быў проста класны чалавек. І ўсё ў яго было класна. Упэўнены, што ён быў лепшым кіраўніком нашай вобласці. Вельмі шкада, — говорит актер и бард Виктор Шалкевич.
Похоронили Семена Домаша на городском кладбище «Секрет» в Гродно.
