— У першай зборнай вы дапамагалі Паўлу Садырыну. Якім яго запомнілі?
— Выдатны чалавек. Мы ж яшчэ на поле сустракаліся. У 1970 годзе, калі я гуляў за Мінск, мы прадалі гульню «Зеніту». У Піцеры быў юбілей — стагоддзе Леніна, а «Зеніт» вылятаў, ішоў на апошнім месцы. Перадапошняя гульня — з намі. Холадна, поле заваліла снегам. Нам трэба было прайграць, каб яны не вылецелі, але зенітаўцы не траплялі ў вароты з неверагодных палажэнняў. Цырк. Прастрэл, наш брамнік Скокаў лёг тварам да брамы, а зенітавец Кох прабіў яму ў патыліцу. Скокаў: «Ёлкі-палкі, ды патрап ты у пустыя вароты! Я ж адвярнуўся». У выніку закалупалі нам гол. Садырын быў тады капітанам «Зеніта».
— Што потым?
— Пасля гульні наш трэнер Іван Мозер паставіў усім гульцам двойкі. У Мінску нас прыняў Машэраў, кіраўнік Беларусі: «Малайцы! Ордэны вам трэба даваць за тое, што дапамаглі «Зеніту». Карацей, пахваліў нас. Я да Мозера: «Папраўляйце двойкі».
