31 сакавіка ва Украіне адбываецца першы тур прэзідэнцкіх выбараў. Расія дала выразна зразумець, што хацела б, каб Пятро Парашэнка прайграў. Маскве важна паказаць, што ніякі прэзідэнт не можа мець трывалую ўладу ў Кіеве без кампрамісаў з Масквой.
У 2014 годзе Масква ў пакаранне за праеўрапейскі курс Украіны анексавала Крым і адарвала Данбас. Парашэнка быў абраны ў сітуацыі фактычнай вайны, калі стаяла пагроза страты паўднёвай паловы краіны.
Парашэнку ўдалося стабілізаваць сітуацыю. У яго актыве — стварэнне баяздольнай арміі, аднаўленне эканамічнага росту, здабыццё ўкраінскай царквой аўтакефаліі і ўвядзенне бязвізавага рэжыму з Еўрасаюзам. Пасля 2015 года Украіна ўтрымлівала лінію фронту ў Данбасе, а многія кіраўнікі прарасійскіх боефарміраванняў былі знішчаны кропкавымі тэрактамі. Сярод іх і кіраўнік «Данецкай Народнай Рэспублікі» Захарчанка.
У той жа час украінскіх выбаршчыкаў турбуюць больш празаічныя рэчы. Казнакрадства ва Украіне працягвалася, а тэмпы эканамічнага росту былі невысокія. Украіна застаецца краінай з найніжэйшымі ў Еўропе заробкамі, гэта не шкодзіла прэзідэнту Парашэнку адпачываць на Мальдывах. Менавіта таму, нягледзячы на ўсе заслугі ў дзяржаўным будаўніцтве, Парашэнка застаецца ў лідарах антырэйтынгу — 49%, што ўскладняе яго перспектывы ў другім туры, нават калі ён выйдзе туды.
Прэзідэнт Беларусі Аляксандр Лукашэнка прадказаў перамогу Пятра Парашэнкі, што можна разглядаць як жэст падтрымкі з яго боку. Пры Парашэнку Украіна праводзіла асцярожны курс у адносінах з Мінскам, каб Беларусь захавала нейтралітэт у расійска-ўкраінскім канфлікце, няглядзячы на наяўнасць беларуска-расійскага саюза.
Як кажуць сацыёлагі, найбольшыя шанцы на перамогу мае комік Уладзімір Зяленскі, які збірае пратэставыя галасы і папулярны сярод моладзі. Ён цесна звязаны з алігархам Ігарам Каламойскім, які кантралюе многія даходныя сферы ўкраінскай эканомікі. У выпадку перамогі Зяленскі стане першым чалавекам яўрэйскага паходжання на пасадзе прэзідэнта Украіны.
Прыход да ўлады іншай алігархічнай групоўкі наўрад ці прывядзе да рэзкага віражу ў палітычным і эканамічным курсе Украіны. У той жа час зменаў можна чакаць у культурнай палітыцы. Пятро Парашэнка праводзіў курс на ўмацаванне нацыянальнай ідэнтычнасці. Наўрад ці такая палітыка будзе блізкая Зяленскаму, які не гаворыць па-ўкраінску і мае найбольшую падтрымку на поўдні. Парашэнка на гэтых выбарах мае найбольшую падтрымку на захадзе і ў цэнтры краіны. Хоць у цэлым у параўнанні з выбарамі 2004 і 2010 гадоў рэгіянальныя адрозненні згладзіліся.
Падтрымку курсу на Еўрасаюз і НАТО дэкларуюць усе тры самыя папулярныя кандыдаты. Чакаецца, што ніхто з кандыдатаў не набярэ 50% галасоў і канчатковы вынік вызначыцца ў другім туры.
