Расію вярнулі ў Парламенцкую асамблею Рады Еўропы. Я абсалютна шчыра разумею абурэнне людзей гэтым фактам. Але калі людзі, у тым ліку беларусы, масава пачалі пісаць пра здраду Еўропы… Давайце без эмоцый, а проста факты.
Чаму еўрапейскія краіны абавязаны адмаўляцца ад супрацоўніцтва з Расіяй, калі значная частка ўкраінскага (і беларускага) грамадства, нягледзячы на вайну і беды, якія прынесла Расія, сама хоча сябраваць з Расіяй?
Чаму еўрапейскія краіны крытыкуюць за гандаль з Расіяй, хаця сама Украіна (і Беларусь) працягвае гандляваць з Расіяй?
Чаму еўрапейскія краіны павінны быць лаяльнымі да Украіны, калі на шосты год вайны значная частка ўкраінскага (і беларускага) грамадства сама застаецца нелаяльнай да сваіх дзяржаў, іх моў і культур? Як можна патрабаваць ад еўрапейцаў ахвярнасці, калі значная частка ўкраінскага (і беларускага) грамадства да гэтай ахвярнасці сама не гатовая, і замест будавання моцнай дзяржавы думае толькі пра свой страўнік, нізкія тарыфы на камуналку, як бы адкасіць ад арміі і не плаціць падаткаў? Калі Украіна не змагла данесці нават да значнай часткі сваіх грамадзян інфармацыю пра агрэсію і злачынствы Расіі, навошта тады крыўдзіцца на простых жыхароў Нідэрландаў, Нямеччыны і іншых далёкіх краін? Гэта нейкая дзіўная пазіцыя.
Наіўна думаць, што Украіна ўспрымаецца ў багатых еўрапейскіх краінах як галоўная праблема, а Расія — як галоўная пагроза і выклік. Паверце, гэтае пытанне настолькі перыферыйнае для вялікіх еўрапейскіх краін, што яно не з'яўляецца галоўным на парадку дня. Пачытайце нямецкую ці нідэрландскую прэсу, і вы зразумееце, што іх галоўныя праблемы такія: глабальнае пацяпленне, кібербяспека, лічбавізацыя эканомікі. Нам, вядома, ва Усходняй Еўропе здаецца, што мы цэнтр свету, але, на жаль, гэта не так. Расія ўспрымаецца як галоўная пагроза толькі хіба што Польшчай, Швецыяй і краінамі Балтыі. Гэта трэба ўлічваць і з гэтым трэба жыць.
