У вялікім інтэрвію польскаму выданьню Gazeta Wyborcza беларуская нобэлеўская ляўрэатка Сьвятлана Алексіевіч распавяла пра працу над кнігай пра каханьне. Вытрымкі з гутаркі публікуе радыё «Свабода».
— Як на сёньняшнія стандарты, вы доўга пішаце свае кнігі?
— Хутчэй не выходзіць. Раман кожны год? Не ўяўляю сабе. У нас ёсьць такі пісьменьнік — прашу ня згадваць прозьвішча, — які выдаў вялікую кнігу пра Акуджаву, а праз год — пра Пастэрнака [гаворка вядзецца пра расійскага пісьменніка Дзмітрыя Быкава — «НН»]. Як гэта магчыма? Бо ж Пастэрнак — гэта цэлы велізарны сусьвет!
Каб напісаць кнігу, я мушу апытаць тысячу людзей. І ня так, што прыйшла, запісала — і гатова. Калі я адчуваю, што гэта мая гераіня, я сустракаюся зь ёй шмат разоў. Тэлефаную ёй, пішу. Я мушу ткаць у часе, задаваць адпаведныя пытаньні. У апавяданьні ня можа быць дзір.
Цяпер я пішу кнігу пра каханьне і спачатку хацела зрабіць 50 жаночых апавяданьняў і 50 мужчынскіх, але праз тры гады я зарыентавалася, што ня здолею прабіцца да мужчын. Што тое, што я пра іх напішу, будзе можа і цікавым, але павярхоўным і банальным. Гэта ня будзе літаратура высокае клясы. Бо я ня здолею спытацца ў іх, як належыць.
Калі я напісала «У вайны не жаночае аблічча», Адамовіч, дзякуючы якому я знайшла свой шлях, сказаў: «Якое шчасьце, што гэта пісаў ня я. Мне б не прыйшлі ў галаву сотні пытаньняў, якія ты задала, бо я мужчына». Гэтак сама ў мяне з каханьнем. Цяжка, я напішу гісторыю пра каханьне жанчын.
— Ці ў кнізе будзе таксама пра каханьне жанчын да жанчын?
— Вядома. Каханьне — гэта каханьне. Важна, што цуд здарыўся, а з кім — гэта ўжо менш істотна. Я сама кахала ў жыцьці і жанчын, і мужчын.
Таксама Сьвятлана Алексіевіч расказала пра свае пляны:
— Якія ў вас пляны на будучыню?
— Навучыцца жыць. Я ўсё яшчэ гэтага ня ўмею. Увесь час мяняю заняткі, але адпачываць ня ўмею. Я магла б паехаць у Карлавы Вары, але гэта такая нуда, а навокал такая кампанія, што толькі хвароба можа мяне да гэтага змусіць.
Прэмія дала мне ўнікальную магчымасьць наладжваць кантакты, з кім я толькі захачу. Я магу запрасіць да сябе цікавых людзей, і яны мне не адмаўляюць. Размовы з мудрымі людзьмі — гэта вялікая прыемнасьць, асабліва калі яны займаюцца нечым зусім іншым. Тады я адкрываю іншы сьвет.
Я таксама мушу больш заапекавацца маёй сяброўкай, якая хварэе. Яна старэйшая за мяне і мае сур’ёзную праблему з вачамі. Гэта таксама нялёгка, бо пад старасьць чалавек робіцца іншым, капрызным. Ніхто ня хоча пакідаць гэты сьвет, усё навокал раздражняе.
