Купіў некалькі тыдняў таму «Жэтон на метро» Андрэя Федарэнкі», а дайшлі рукі толькі на выходных — і за два вечары я літаральна праглынуў кнігу.
Чытаецца лёгка, мова Андрэя Федарэнкі — гэта яго фірмовая візітоўка, не трэба прадзірацца праз сказы, грувасткія метафары і параўнанні (хай даруюць мне некаторыя сучасныя пісьменніцы), аповед плаўна плыве.
Галоўных герояў у кнізе пад дзясятак, кожны выпісаны дэталёва і натуральна. Гэта людзі, якія жывуць з намі зараз побач. Чым жа гэта кніга незвычайная, у чым яе адметнасць? У аснове кнігі — нейкая таямніца: ці то забойства, ці то змова. Самога злачынства не бачым, але атмсфера нагнятаецца.
Аўтар выдатна распрацаваў сюжэт і перапляценні лёсаў герояў, кніга паступова павольна рухаецца і чытач бачыць, як разрознены пазл складаецца ў цэлае палатно (у мяне склаліся асацыяцыі з Джоан Роўлінг з яе прадуманасцю сюжэтных ліній).
Нарэшце, калі здаецца, што чытач зразумеў, якое будзе злачынства, сюжэт радыкальна мяняецца, аўтар проста гуляецца з чытачом і ў яго гэта цалкам атрымліваецца.
Чытайце таксама: «Няхілы закос». Андрэй Федарэнка напісаў вытанчаную пародыю на дэтэктыў
Калі ў традыцыйных дэтэктывах звычайна такіх зменаў адна (класіка — станоўчы герой у фінале на апошняй старонцы выяўляецца злодзеем), то тут такіх зменаў некалькі. І чым бліжэй да канца, тым гэтыя «змены» паскараюцца.
Галоўны герой спачатку падаецца як ахвяра (найжахлівейшае для яго, што ён «разумее» гэта за момант да «забойства»). Сцэна раўту адначасова перагукаецца з найлепшымі ўзорамі класіка дэтэктыва Агаты Крысці і сучасным праектам «Дау»…
І вынікам я застаўся агаломшаны.
Набыць новую кнігу Андрэя Федарэнкі, у тым ліку з дастаўкай на дом, можна ў кнігарні «Акадэмічная кніга» (пр. Незалежнасці, 72).
