«Захварэла сястра. Сімптомы каранавіруса дакладныя, як у энцыклапедыі, — піша чытачка «Нашай Нівы» з Мінска Ласіха. — 38.9 першы тыдзень, потым прапалі пахі і смак. З'явіўся кашаль сухі, стала ціснуць у грудзях…
Лекарка прапісала антыбіётыкі. Пасля іх лепш не стала. Тэмпература зменшылася да 37,5, і вельмі паганы стан. Другая сустрэча з доктаркай: трэба ПАЙСЦІ здаць аналізы і ў кабінет да доктара. Сястра вымушана пайшла. Колькіх у чарзе заразіла?
У той самы дзень другі раз, перхаючы, сядзела ў чарзе пад кабінетам доктара, які даў накіраванне на рэнтген. Пакуль зрабіла рэнтген, кабінет лекаркі зачыніўся, хаця час прыёму не скончыўся. Кідалася ва ўсе кабінеты, а там кажуць: «заўтра дазнаецеся пра свой рэнтген». Дайшла да загадчыцы паліклінікі. Тая глянула — і вызвала «хуткую». Толькі а 22-й вечара трапіла ў палату, дзе ўжо пакутавалі тры жанчыны з пнеўманіяй, усе без масак. Антысептыку няма. Медсёстры без адмысловага адзення, і дактары — таксама. Гэта 2-я бальніца ў Мінску. Доктара дасылала паліклініка №19. Дай Божа, каб вярнулася жывой», — піша чытачка.
Яна просіць паставіць элементарныя пытанні. Ці нельга хоць у вялікіх гарадах прыдумаць такую схему, каб людзі з сімптомамі каранавіруса не стаялі ў агульных чэргах у паліклініках?
