Ужо цяпер няўзброеным вокам відаць, што галоўнымі дзейнымі асобамі будучай прэзідэнцкай кампаніі, акрамя самога Лукашэнкі, стануць Ціханоўскі і Цапкала.
Карціна — любата. Ёсць дзейны кіраўнік, ён — «усенародна абраны» і такім і застанецца. Ёсць «вулічны граміла» ў асобе Ціханоўскага, і ёсць паважаны кандыдат, з вопытам і бэкграўндам, тыпу з наменклатуры, для ўмеранага, удумлівага і баязлівага абывацеля, які будзе запэўніваць сябе, што, прагаласаваўшы за Цапкалу, ён ужо здзейсніў пратэст супраць рэжыму.
Карціна настолькі прыгожая, што ўсе астатнія персанажы ў ёй бачацца проста статыстамі.
Аднак ёсць адзін момант. Ні Ціханоўскі, ні Цапкала, ні нават яны разам не здольныя сабраць подпісы за сваё вылучэнне кандыдатам у прэзідэнты.
Збор подпісаў — гэта пякельная праца, у якой спалучаецца і велізарная фізічная нагрузка хаджэння па кватэрах або стаяння ў пікетах і проста каласальны псіхалагічны прэсінг вострых стасункаў на палітычныя, бытавыя і жыццёвыя тэмы з зусім рознымі, часам і неадэкватнымі людзьмі.
Каб сабраць 100 000 подпісаў, неабходна не толькі разгарнуць штабы ва ўсіх абласных гарадах (як мінімум), але і мець не менш за 3000 чалавек, якія будуць рэальна кожны дзень хадзіць па кватэрах па ўсёй краіне, а не проста лічыцца ў спісах. Гэта значыць, 3000 байцоў з жалезным характарам, дубовым дахам і, не пабаюся гэтага слова, спецыяльнай падрыхтоўкай.
Набраць такую каманду за тыдзень праз інтэрнэт катэгарычна немагчыма. Такія каманды фармуюцца гадамі праз удзел у самых розных кампаніях. І такая каманда сёння ў Беларусі можа быць сфарміравана толькі з рэсурсаў усіх апазыцыйных дэмакратычных партыяў. Там, на ўсіх, столькі менавіта такіх людзей і набярэцца.
Партыі і арганізацыі тытульнай апазіцыі ўдзельнічаюць у электаральных кампаніях з разу ў раз па прынцыпе «на працу», фарміруючы адпаведны касцяк. Дапамагае ім у гэтым і рэжым, звальняючы самых заўзятых, асуджаючы іх на статус вечна беспрацоўных — для такіх людзей выбары становяцца рэальным момантам падзарабіць хоць трохі грошай на тых самых подпісах, і яны гатовыя працаваць.
І вось цікавы расклад. Тая самая тытульная апазіцыя, якая тэарэтычна яшчэ можа сабраць тыя самыя 100 000 подпісаў, яна сёння фактычна ў палітыцы аўтсайдар — настолькі яна скампраметаваная, дэматываваная і надакучыла.
Галоўныя дзейныя асобы, паўтаруся, сабраць подпісы за сябе рэальна, па-сапраўднаму, не ў стане. Перакупіць апазіцыйны актыў так хутка таксама мала рэальна — гэта велізарны кавалак працы, усіх іх падняць і з кожным пагаварыць.
Адчуванне, што сцэнарысты падрыхтавалі нам ідэальную імітацыю і шоу, з выразнымі ролямі і акцёрамі на гэтых ролях. У стагоддзе цыфравізацыі і дыджыталізацыі для таго, каб рэалізаваць гэтае шоу, аказаліся не патрэбныя структуры, актывісты, вопыт і напрацоўкі і да таго падобнае. Спатрэбіўся добры піяр, абмеркаванне ў фэйсбуку, адпаведны запыт на новых асоб.
Інтрыга асабіста для мяне застаецца толькі адна: зарэгіструюць ці не зарэгіструюць Ціханоўскага. Гэта цікава, таму што яго нерэгістрацыя будзе азначаць, што ён будзе ганяць па Беларусі і збіраць свае сустрэчы і мітынгі па-за прававым полем, а гэта значыць, што КДБ і АМАП будуць працаваць на расслабоне, знішчаючы пратэстны патэнцыял грамадства патроху.
Яго рэгістрацыя будзе азначаць, што на працягу кампаніі ён будзе накручваць людзей спакойна, і ўладзе, з высокай доляй верагоднасці, прыйдзецца душыць гэтую справу ўжо на плошчы адным маштабным ударам (што, па-мойму, для іх з'яўляецца рызыкай).
У сітуацыі ж, калі загадзя вядома аб няздольнасці галоўных дзейных асоб выканаць фармальную ўмову ў 100 тысяч подпісаў (уласна, пачынаючы з 2006 года ніхто яе не выконваў ні разу), менавіта рэгістрацыя або нерэгістрацыя таго ці іншага кандыдата будзе азначаць, які менавіта сцэнар выбіраюць улады.
