Беларуская бягуха Святлана Кудзеліч, якая была звольненая са зборнай Беларусі і структуры МНС, падзялілася меркаваннем пра любоў да Беларусі, паведамляе «Трыбуна».
— Любоў да краіны, як вы напісалі ў сваім допісе ў інстаграме, усё ж аказалася без адказу. Гэта стала зразумела толькі ў аўторак ці яшчэ раней?
— Скажам так, у аўторак усё стала на свае месцы, усё стала канчаткова зразумела. І разрыў, адпаведна, адбыўся ў гэты ж дзень. Гэта можна параўнаць з адносінамі з каханым чалавекам, таму што разрыў прынёс мне боль, крыўду. Не прымаецца гэта ўсё неяк. Пры гэтым былі ўгаворы, пагрозы, папярэджанні з боку чыноўнікаў, распавядалі спартсменам, што з намі будзе, калі мы не забяром свае подпісы. Зразумела, што нічога добрага не абяцалі. А яшчэ цікава, што атлетаў пастаянна пыталіся, ці чыталі мы пункты ліста, які падпісалі. Можа, нават не вывучалі нічога, а проста паставілі подпіс, ці нас прымусілі. Чыноўнікі думаюць, быццам мы апрыёры не можам думаць, думаць і адказваць за свае ўчынкі.
Са мной размаўлялі не толькі прадстаўнікі федэрацыі лёгкай атлетыкі, але і кіраўнікі майго падраздзялення МНС — я да нядаўняга часу служыла ў Заслаўскім РАНС. Дасылалі мне паведамленні, маўляў, калі забяру свой подпіс, то пра ўсё забудуцца, усё будзе, як і раней. А «калі не забярэш — сама разумееш». Яшчэ, памятаю, было такое паведамленне: «Света, калі ты забіраеш подпіс, то ты наша. Калі не — мы расстаёмся». Гэта значыць, што чыноўнікі дзеляць людзей на нашых і не нашых, гледзячы на іх маральныя прынцыпы, грамадзянскую пазіцыю? Натуральна, гэта няправільна. Так, у Беларусі ўсе прывыклі баяцца і маўчаць, рабіць адно, а казаць іншае. Хіба гэта правільна?
Я не дурны чалавек, я разумею, што страчу, што стаіць на коне. Вядома, я мела магчымасць займацца спортам, атрымлівала сярэднестатыстычную зарплату, была ў зоне камфорту, хоць і хапала выпрабаванняў. Калі выязджала на міжнародныя спаборніцтвы, бывала, бегла і па дзве дыстанцыі, таму што ў камандзе не хапала людзей. Але я бегла. Ці тая ж Доха, чэмпіянат свету. Рэальна, там былі невыносныя ўмовы, але мне казалі, што трэба дабегчы, трэба фінішаваць. Чаму? А так трэба начальству. Кожны трымаецца за сваё цёплае месца, цяпер я гэта выразна разумею. А калі б я сышла, чыноўнікам бы дасталася. Але я бегла тады не таму, што так трэба было начальству. Мной кіравалі патрыятычныя ноткі, якія прымусілі забыцца пра здароўе, пра наступствы. Цяпер гэтага патрыятызму, можна сказаць, няма. А тады была рэальная пагроза майму жыццю. Вы ўяўляеце, як прабегчы марафон у невыносных умовах? У 40-градусную спякоту, пры гэтым такая тэмпература ў Досе ноччу. Я не люблю скардзіцца, але проста стамілася маўчаць, трываць гэтае бязмежжа. Цяпер не магу нармальна спаць, таму што шмат думак, турбуюся, перажываю. Але разумею, што мая любоў да краіны аказалася без адказу, як і напісала ў інстаграме, — сказала Кудзеліч.
