«Тут засмучэнне не столькі вынікамі, колькі ўчынкам Вікторыі Азаранкі, якая нечакана адмовілася ад удзелу. Калі не прыязджае на Алімпіяду Роджэр Федэрэр, я зразумець магу: ён яшчэ ў Пекіне-2008 сваё золата выйграў і столькі за кар'еру кубкаў заваяваў, што не ў кожны музей змесцяцца. А чым кіравалася Азаранка?
(«НН»: Вікторыя Азаранка — бронзавы прызёр Алімпіяды-2012 у адзіночным разрадзе, тады ж у міксце з Максам Мірным яна заваявала яшчэ і золата.)
Прыкра. Як не пазмагацца за гонар краіны? Не дапамагчы, калі ў табе маюць патрэбу? Не павесці за сабой маладых, натхніўшы іх сваім прыкладам?
Тую ж не заўсёды стабільную Арыну Сабаленку. Ды і ўласныя амбіцыі задаволіць, паспрабаваць замахнуцца на тытул двухразовай алімпійскай чэмпіёнкі. Бо ў пары з Сабаленкай шанец выйграць золата, лічу, меўся цудоўны.
Такія паводзіны не ўпрыгожваюць Азаранку ні як спартсмена, ні як чалавека, ні тым больш як грамадзяніна сваёй краіны.
Новак Джокавіч, напрыклад, вялікі і легендарны, прыехаў у Токіа. І сыграў не за сябе, а за родную Сербію! Гэта выклікае шчырую павагу і захапленне. Скажу больш, абстаноўка, якая склалася сёння ў беларускім тэнісе, мне не падабаецца.
Прага ці нават прагнасць да грошай спарадзілі спажывецкае стаўленне да дзяржавы, якая ўкладвала і ўкладвае ў станаўленне спартсменаў вялікія грошы.
А жыццё і кар'еру пры гэтым многія нашы тэнісісты, на жаль, пералічваюць выключна на даляры».
