«Мяне ледзь не выгналі з балетнай школы, бо я паправілася»
Бацькі Нінэль былі франтавікамі. Бацька — камандзір танкавага батальёну, маці — сувязістка і снайпер. Нінэль нарадзілася ў Івана-Франкоўскай вобласці Украіны, а ў пяць год разам з сям’ёй патрапіла ў Калінінград.
«Памятаю, як гуляла на развалінах. І ў гэтых пагорках знаходзіла прыгожыя аскепкі ад веймарскіх, валендорфскіх сервізаў, ручкі і ножкі ад фігурак балерын. Збірала маленькія кавалачкі нямецкага фарфору, прыносіла дадому і па вечарах любавалася.
Пасля вайны тата захварэў на сухоты ў адкрытай форме — тады гэта была нярэдкасць — і памёр. Мама, якую ён заразіў, год ляжала ў бальніцы. Гэты час я жыла ў цёткі ў Вільні, брат — у іншых людзей», — згадвае Нінэль.
Па вяртанні ў Калінінград мама аддала яе ў балетную школу — каб не бегала па зямлянках, дзе часам падрываліся дзеці.
«Па дарозе я плакала. Але калі ўвайшла ў балетную студыі і ўбачыла дзяўчат ля станка, для мяне адкрылася новае жыццё. Я настолькі заразілася гэтым! Калі ў школе былі нейкія хібы, мама пужала: «Не пойдзеш на балет», — я адразу сядала і выконвала ўсё, што трэба.
На балет я прыйшла ў 8 год, а ў 12 мяне ледзь не выгналі, бо я паправілася. «У цябе задніца да пят вісіць, табе гарчыцай на рагу гандляваць», — адчыталі ў студыі. Я прыйшла дадому заплаканая, сказала, што не буду хадзіць. «Не, дзетачка, ты будзеш, — настаяла мама. — Мы зробім усё, што сказала выкладчыца».
«На месца дыктара тэлебачання было больш за 900 заявак»
Пасля была харэаграфічная вучэльня, гастролі з ансамблем чырвоназнамённага балтыйскага флоту. А потым — філфак універсітэта. Падчас вучобы Нінэль выйшла замуж за лётчыка і нарадзіла сына.
«Я недасядзела дэкрэт. У мяне ўнутры нейкі рухавік — пачынаю пакутаваць, калі не працую. І пайшла ў харэаграфічную студыю выкладчыцай.
Тады быў аб’яўлены конкурс на дыктара тэлебачання. Я таксама падалася. Было больш за 900 заявак — і мяне ўзялі адну.
Прыдаўся вопыт у балетнай студыі, разняволенасць унутраная і знешняя, якую дала сцэна. У пасляваеннага дзіця, якога жорстка выхоўвалі, была высокая планка», — заўважае гераіня.
Яе на паўгода адпраўлялі на стажыроўку ў тэлецэнтр Астанкіна. Сярод выкладчыкаў Нінэль быў славуты дыктар Юрый Левітан.
«Канечне, у мяне былі прыхільнікі. Вечаровая тэлевізійная праграма заканчвалася аб 11-й (пасля была перадача для тых, хто не спіць — мы за кадрам называлі яе «для тых, каму няма з кім спаць»). Прыязджалі на машынах, сустракалі мяне.
У мужа тады не было аўтамабіля, яму як лётчыку ён непатрэбны быў. Але калі мужчыны пачыналі са мной гаварыць, разумелі, што я не пайду на блізкасць проста так. Да мяне з дзяцінства прыліпла мянушка «фіфа». Дый цяпер мужчыны глядзяць на мяне з вялікай цікаўнасцю і бояззю.
На кантакт я не ішла, бо не адчувала свайго чалавека. Не хацела апашляць свой свет. Таму, напэўна, у канцы мне Бог даў тое, што я заслужыла — прыгожую старасць. Бо калі б я разменьвалася, выглядала б непрыглядна».
«Калі кажуць, што кахання няма, няпраўда»
З першым мужам Нінэль рассталася. Не змагла дараваць яму здраду.
«Пасля адных гастроляў вярнулася крыху раней — і застала яго з іншай. Мяне прыбіла да падлогі, я ў шоку была. Чаго я баялася ў мужчынах, тое і здарылася. Я не разумела: як ён мог? І цяпер шмат шлюбаў праз гэта распадаецца — мне ў дырэкт пішуць жанчыны: муж кінуў мяне з дзіцем, дапамажыце, мне балюча».
З цяперашнім мужам яна разам 46 год. Ён вучыўся ў адным класе з братам Нінэль і часта бываў у іх дома.
«Брат мне казаў: цябе любіць Міша. Я парыравала: мяне ўся вобласць любіць. А ён аказаўся такім настойлівым! У мяне непрыемнасці нават былі на працы. Ён у сваёй форме курсанта вышэйшай ваенна-інжынернай вучэльні ездзіў са мной на мора. Адразу ж патэлефанавалі на тэлебачанне: як так, дыктар з курсантам гуляе? Дыктару многае забаранялася — гэта ж Савецкі саюз.
А пасля я так закахалася! Не перадаць — такое адчуванне, што я знікла проста з зямлі і ўва мне было толькі гэта каханне. Калі кажуць, што кахання няма, няпраўда — ёсць яно, такое моцнае, што ўсю цябе захоплівае.
Яго бацькі кэдэбісты сказалі: «Колькі людзей будзеце смяшыць? Распісвайцеся». Мы ажаніліся і паехалі ў Германію. Мы так прыгожа жылі там…
У нас гэта тады лічылася купецтвам, прапаганда не ўхваляла. Але мне ўсё адно было — мой эстэтычны густ патрабаваў інакш. Мяне там узялі на радыёстанцыю «Волга» — яна вяшчала для савецкіх салдат у Чэхіі, Венгрыі, Польшчы, Германіі».
У Беларусі сям’я апынулася, калі мужа перавялі ў Печы. Нінэль хацела ўладкавацца на тэлебачанне ў Мінску, але ж не ведала беларускай мовы. Дый сямейныя справы не адпускалі ездзіць штодзень у сталіцу — трэба было, каб дома быў парадак, рэчы ляжалі адпрасаваныя, стаяла смачная ежа.
«Я пайшла працаваць, не паверыце, у Дом малюткі. Розныя дзеці там былі. Аднаго хлопчыка ў маці забралі, бо яна з нараджэння яго гарэлкай паіла — каб не капрызіў і кампаніі не перашкаджаў. Я калі даведалася яго гісторыю, захацела прылашчыць і прывязалася больш, чым да астатніх. Навучыла яго танчыць «Калінку».
У 1980-х Нінэль з мужам пераехала ў Гродна. Цяпер гэта яе любімы горад.
«У мяне займаецца толькі эліта — астатнія сыходзяць»
Падарожжы — вялікае захапленне Нінэль. Яна аб’ездзіла 32 краіны. Дамінікана, Мальдзівы, Шры-Ланка, Тайланд, ААЭ…
«Усіх цікавіць: адкуль у пенсіянера грошы? — смяецца. — Ну я ж не пытаюся, адкуль у людзей па дзве машыны ў сям’і, катэджы.
Але калі хочаце, то раскажу. Мая бабуля мела бухгалтарскую кнігу і запісвала кожны дзень расходы. Я таксама так рабіла. І цяпер жыву стрымана.
Купляю толькі тыя прадукты, якія мне патрэбны на тры дні. У мяне просты сучасны рамонт, нічога лішняга. Толькі 82 фігуркі балерыны, якіх я калекцыяную.
Некаторыя казалі: а навошта так жыць, я вось кілбасы хачу добрай! А навошта — гэта ж смецце для арганізма. Я ганаруся, што не плачу, што ў мяне няма грошай на штосьці. І адкрыю сакрэт — брат-палкоўнік мне дапамагае».
Падчас аднаго з падарожжаў, у Туніс, Нінэль захапілася ёгай. Стала вывучаць яе, распрацавала аўтарскую методыку і выкладае ў адной з гродзенскіх студый.
«У мяне займаецца толькі эліта — астатнія сыходзяць. Жанчын адразу папярэджваю: калі вы хочаце за два тыдні прыбраць тое, што адкладалася на баках 40 год, ніколі гэтага не будзе. Гэта вельмі жорстка і нязвыкла для іх: бо людзі не хочуць чуць праўду, якую і самі ведаюць.
У мяне была кліентка новая — плакала пасля трэніроўкі. Але ж калі я навічкоў буду хваліць, яны супакояцца, не пяройдуць болевы парог і не дасягнуць вынікаў.
На маёй трэніроўцы забаронена казаць «не магу», «не атрымоўваецца». Трэба вучыцца са сваім целам дамаўляцца».
А вось прывучыць мужа да актыўнага ладу жыцця ў гераіні так і не атрымалася.
«Вы не ведаеце, што такое вайсковец, — смяецца яна. — Я яго называю асістэнтам — ён усё робіць, каб падтрымаць мой рэжым. Год пяць таму, каб адно аднаго рознасцю стаўлення да жыцця не раздражняць, мы абралі свабодны шлюб — у яго свая кватэра, і ў мяне».
«Раней два разы на год лятала за мяжу, а цяпер пакутую без падарожжаў»
З зайздрасцю, прызнаецца Нінэль, яна часта сутыкаецца.
«Мяне знаёмыя як сустрэнуць, уздыхаюць: вось, таксама ў маладосці была худая і з даўгімі валасамі. Я гляджу і думаю: а хто табе цяпер замінае?
Пенсіянеркай я ні кроплі сябе не адчуваю. Мне шкада тых людзей, хто мысліць стэрэатыпамі і не ўяўляе, што жыццё можа быць такім».
На дыетах жанчына не сядзіць, але харчуецца правільна. У яе рацыёне шмат свежай гародніны і фруктаў, рыба, перапяліныя яйкі. У доглядзе за скурай дапамагае касметолаг і дарагі крэм.
Нінэль расказвае свой рэцэпт прыгожых валасоў: «Змешваю па сталовай лыжцы льнянога, аліўкавага, падсонечнага і касторавага алею, уціраю ў галаву і пакідаю на 40 хвілін у цяпле. Пасля змываю, падфарбоўваю. А ў канцы, калі высушыла валасы, на кончыкі пальцаў наношу каньяк і ўціраю ў карані. Гэта ўмацоўвае валасы, яны менш выпадаюць. І так раз на тыдзень.
Уплывае таксама тое, што я ёгай займаюся. Там ёсць асаны, калі галавы ўнізе, ногі ўверсе — ідзе моцны крываток да скуры галавы».
Апроч ёгі жанчына любіць плаванне. Апошні раз у Нёман яна акуналася на мінулыя выходныя.
«Купалася я і два мужчыны ў целе. Вельмі халодная вада была, я крыху праплыла, 20 метраў толькі. Выходзіш — і не перадаць адчуванні. Цела нібы дробнымі іголачкамі скалолі. І лёгкасць такая!»
Мара, усміхаецца Нінэль, у яе празаічная — заставацца ў добрай форме і працаваць так доўга, як атрымаецца.
«А яшчэ вельмі хачу пабачыць Ніягарскі вадаспад. Я раней два разы на год лятала за мяжу, а цяпер у пандэмію пабойваюся, берагу сябе. Але пакутую без падарожжаў. Таму мару, каб у свеце больш не было эпідэмій».
