«З дзясятак гадоў таму беларускія выдаўцы мелі магчымасць рэгулярна ўдзельнічаць у штогадовым Кірмашы гістарычнай кнігі, які традыцыйна праходзіць у канцы лістапада — пачатку снежня ў Варшаве, у Каралеўскім палацы. Сярод іншых рэгулярна браў удзел і я. І менавіта падчас аднаго з гэтых мерапрыемстваў (не памятаю, у якім годзе, у 2012 ці 2013) мне давялося ўжывую перастрэцца з памерлым сёння Чэславам Сэнюхам.
Памятаю, што падышоў нейкі пажылы чалавек да нашых стэндаў, жыва ўсім цікавіўся і гаварыў па-беларуску без акцэнту. Я было падумаў, што нехта з нядаўніх эмігрантаў, а мо і ўвогуле з Беларусі праездам. А пасля хтосьці сказаў, што гэта Сэнюх. І мне само прозвішча было, канешне, вядомае як перакладчыка на польскую мову коласаўскай «Новай зямлі». Адзначыў толькі, што для сваіх больш чым 80-ці гадоў ён надзіва добра выглядае. І не толькі ды не столькі з выгляду, як па паводзінах - жывы такі, жвавы. Пераканаўся ў гэтым дадаткова на багатым банкеце, які ладзілі арганізатары Кірмаша для выдаўцоў і куды Сэнюх прыйшоў, здаецца, з Язэпам Янушкевічам. Помніцца, перакуліў ён за нашым «беларускім» сталом некалькі чарак, а пасля, як ужо сталі разыходзіцца, бадзёра пайшоў на выхад так, што нават па крутых сходах, якія вялі з той «піўніцы», рухаўся подбегам. Я тады, памятаю, так і падумаў: але ж і крэпкі дзед, колькі ў ім яшчэ энергіі і жыццёвай сілы.
Пра што за сталом ён расказваў, не памятаю. Дакладней, не надта добра чуў. Далёка ад яго сядзеў, а ў зале было тлумна і шумна. Памятаю толькі, што расказваючы, відаць, пра маладыя гады, ён стаў дэкламаваць верш Альбіна Стаповіча, завучаны калісьці ў ваенным дзяцінстве:
«Беларусь, хай слова гэта
Будзіць новы дух між нас.
Нам дабро яе — во мэта
і найвышшы нам паказ.
Ні сьляза, ані стагнаньне,
Ні пакора, ані страх,
Толькі праца і змаганьне
Гэта наш да мэты шлях.
Беларусі сын ніколі
Не зрачэцца сваіх праў.
Знойдзе дужасьці даволі,
Каб нявольнікам ня стаў.
Але што зробіш: вечна ніхто не жыве, і гэткія дубы таксама валяцца. Няхай спачывае ў спакоі».
