Здаецца, тут няма ніякай каманды ад Лукашэнкі ці ягонай адміністрацыі. Гэта нізавая стараннасць саміх прапагандыстаў, якія вельмі абачліва ўлоўліваюць тыя стрункі ў боса, на якіх трэба паграць. Бо, па сутнасці, толькі для яго як для гледача і працуюць.
Мачыць тых, хто крытыкуе Лукашэнку, нават калі гэта яшчэ да нядаўняга часу свой, ідэйна блізкі галоўны рэдактар Камсамолкі Сунгоркін, — святая справа. Тут ніколі асабліва на рэгаліі не глядзелі. Даставалася і Мядзведзеву, і Кудрыну, і Салаўёву з Пясковым.
Паквапіцца на Пуціна, прычым адразу з казыроў пра ботаксы і бункеры, гэта вядома новы ўзровень. Самі хутка адчулі, што страцілі берагі, і пачалі адкручваць, маўляў, мы пра Байдэна так жартавалі, а вы што, на Пуціна падумалі? Ну дык гэта значыць вы дрэнныя, а не мы.
Думаю, справа тут у тым, што чырвонай ніткай праз увесь беларускі асаблівы шлях садзейнічання кавіду і прапаганду вакол гэтага праходзіў тэзіс аб тым, што наш Першы — смелы, а вашы, уключаючы расійскую ўладу, панікёры і слабакі.
Мы наморднікаў не носім, парады на 9 Мая, у адрозненне ад некаторых, не адмяняем, каранціны не ўводзім, мяжу на ўезд трымаем адкрытай. Яшчэ паўтара гады таму Лукашэнка жартаваў, што трэба Маскву абгарадзіць плотам, каб расійскі ўрад не захварэў не дай бог.
Чамусьці яму важна выдзеліцца менавіта на фоне расійскай улады. Можа, гэта праца на расійскі глыбінны электарат перакананых кавід-дысідэнтаў, гэта значыць людзей, ідэйна блізкіх Лукашэнкі.
А паколькі ў яго нядаўна здарыўся новы ўсплёск барацьбы з барацьбой з кавідам, верным байцам з СТБ было важна падтрымаць яго эмоцыю. Так, баця, ты сапраўдны мужык, ты і ў інфекцыёнцы маску прыспусціць не баішся. Табе ні хавацца не трэба, ні шчокі падколваць. Таму часам і выглядаеш стомленым, што аб народзе думаеш.
Нават калі б гэтыя пасажы выклікалі міжнародны скандал і закранулі б асабіста Пуціна, гэта не адмяніла б таго простага факту, што Пуставой выдатна зрабіў тую працу, на якую ён наняты. У мяне няма ні кроплі сумневу, што Лукашэнка было дзіка прыемна пачуць гэты спіч.
«Думаю, Лукашэнка атрымліваў задавальненне — што можа «ўдзелаць» ідэйнага ворага ў сваіх вачах». Арцём Шрайбман пра інтэрв'ю на CNN
