Паезьдзіўшы па краіне, заўважыў характэрную рэч. Прадукты мясцовых прадпрыемстваў не карыстаюцца ў тым самым мястэчку ці горадзе попытам.
Так, берасьцейцы ніколі не купляюць «Савушкіна прадукта». Знаёмыя патлумачылі, што аддаюць перавагу розным невялікім малочным камбінатам з навакольля – Кобрына ці Высокага. Але тая самая прадукцыя Берасьцейскага малочнага камбіната на ўра разыходзіцца ў Менску! Менская ж прадукцыя разьмятаецца ў якіх Баранавічах... Баранавіцкае малако, кефір, кілбаса ды тушонка не карыстаецца на мясцовым рынку попытам, і таму развозіцца ў крамы Менску і Берасьця. У якім Іўі найперш прададуць менскі хлеб, а потым ўжо прыйдзе чарга івейскага. І так паўсюль.
Трапіўшы ў Гародню, пачуў ад сяброў пра добрую берасьцейскую гарэлку. На маё пярэчаньне, што ў Баранавічах і ваколіцах у попыце гарадзенская, бо берасьцейскай шмат падробленай, усе паглядзелі на мяне з недаверам. У іх, як высьветлілася, усё наадварот. Пасьля невялікай дыскусіі за чаркай сышліся на меркаваньні, што ў іншыя гарады развозяць больш якасны прадукт, а рэшта застаецца на мясцовым рынку. Дый санстанцыі найперш цярэбяць прадукцыю зь іншых абласьцёў.
Хай хоць сава, абы з другога сяла, казалі нашы продкі. Але ў нашым выпадку прычына іншая.
Савецкая масавая вытворчасьць прывучыла да нізкай якасьці прадуктаў. І людзі бачаць, як халтураць у іх на вачах – на малаказаводзе, мясакамбінаце, што там мяшаюць у сасіскі. А вось на «Савушкін прадукце» ўсё іначай, думаюць яны, во ў тэлевізары бачылі. А ў Менску тожа пэўна ж усё іначай. Бо то ж Менск…
Нам далёка да Францыі, дзе «apellation d’origine controlee» – «пацьверджанае паходжаньне» – гарантуе якасьць. Там людзі любяць сваё, бо ведаюць яго высокую якасьць. Калі ў нас кожны будзе ганарыцца сваім прадуктам, тады зможам сказаць: так, наша гаспадарка стала на ногі.
