Аляксандр Азараў, сілавік з 20-гадовым стажам, які сёння кіруе аб’яднаннем сілавікоў ByPol. У інтэрв'ю «Ток» ён разважае, за кім гатовы будуць пайсці сілавікі ў крытычны момант.
Настасся Роўда: Калі ў сілавікоў будзе выбар, Лукашэнка ці Пуцін, каго яны выберуць?
Аляксандр Азараў: Я думаю, што Пуціна. Зараз такія настроі, што тыя ж вайскоўцы, як ні дзіўна, калі браць не міліцыю, а больш вайскоўцаў, яны ўсе чакаюць расійскіх вайсковых заробкаў і расійскіх вайсковых пенсій. Проста аж мараць пра гэта.
Але яны не разумеюць таго, што калі прыйдзе Расія, дык у нас будзе, як у Крыме, і нашы вайскоўцы паедуць служыць на Далёкі Усход і ў Сібір. Яны не будуць знаходзіцца тут, а сюды на іх месцы будуць прызначаны расіяне.
Гэта прынцып Савецкага Саюза, калі змешвалі ўсе народы. То-бок беларусы ніколі не служылі ў Беларусі. Яны пра гэта не думаюць. Яны мараць пра заробкі, пра тое, што яны будуць рабіць з гэтымі грашыма.
Гэта ўсё вышэйшае кіраўніцтва. Ніжэйшы кіраўнічы склад — сярод іх ёсць годныя афіцэры, якія зʼяўляюцца патрыётамі Беларусі і якія запісваюцца ў план «Перамога», гатовыя дзейнічаць і абараняць сваю радзіму ад агрэсара.
НР: Як вы думаеце, адкуль такая зрусіфікаванасць у многіх сілавікоў у галовах? Адкуль гэта ідзе?
АА: Агулам калі ўзяць вайскоўцаў, вы памятаеце, што яны былі вызваленыя ад вывучэння беларускай мовы. Яны ў школах на гісторыю Беларусі і беларускую мову не хадзілі наогул. Гадаваліся ў вайсковых гарнізонах і пасля самі рабіліся вайскоўцамі.
Яны ездзілі па ўсім Савецкім Саюзе і вучылі толькі рускую мову. Навошта ім было вывучаць [мову], калі праз год адправяць ва Узбекістан, а пасля назад ва Украіну, і ён так будзе ездзіць. Яны не вывучалі нічога беларускага і адарваныя ад Беларусі дзякуючы гэтаму. Іх выхоўвалі быць савецкімі людзьмі. Гэта чалавек без нацыі. У іх ёсць Савецкі Саюз і ўсё. Таму яны да Беларусі мала прывязаныя.
Цяпер ужо яны [вайскоўцы] вывучаюць. Новае пакаленне цяпер адрозніваецца ад тых, ад старых. Яны ўжо разумеюць. Хаця ўзяць нашае вывучэнне, у нас беларускія школы зачыняюцца з кожным годам. У мяне дачка хадзіла ў чацвертую беларускамоўную гімназію ў Мінску, дык у іх фізкультура, напрыклад, па-руску, настаўнікі на перапынках па-руску гавораць…
НР: Такая беларускасць па раскладзе.
АА: Так, то-бок напалову беларуская гімназія, можна так сказаць. Напрыклад, мама мая вучылася ў беларускай школе ў вёсцы, а паступіла ў тэхнікум, дзе ўсё было па-руску, і яна казала, што з яе здзекаваліся, таму што яна размаўляла па-беларуску, з акцэнтам, спрабавала па-руску. То бок гэтая ўся беларускасць знішчалася з савецкіх часоў і знішчаецца і сёння. Каб людзі размаўлялі па-беларуску, такіх яшчэ пашукаць трэба, тут, за мяжой, беларускамоўных болей, чым у самой Беларусі.
Каментары