«Ляціць, трымціць, невымоўна ззяе на чорнай коўдры родных нябёс мая самотная і нямая, мая адзіная зорка-лёс». Турэмны верш Кацярыны Андрэевай

Над белым полем —

Зімовым морам,

У цішыні

І сярод турбот,

Над маім шчасцем

І маім болем

Каторы месяц,

Які ўжо год

Ляціць, трымціць,

Невымоўна ззяе

На чорнай коўдры

Родных нябёс

Мая самотная

І нямая,

Мая адзіная

Зорка-лёс.

Я ёй малюся,

Яе баюся,

Яе спрабую

Не заўважаць.

А прыйдзе час —

Назаўжды спынюся

Пад зорным позіркам

Спачываць.

Пакуль блукаю

Глухою сцежкай,

Дзе звер пакінуў

Свае сляды,

Ужо не страшна,

Ужо не смешна,

Ужо ніякай

Няма бяды

У тым, што сціхлі

Навокал песні

А замест песняў — 

Хрумсцяць хрыбты.

У любым краі,

Дзе напрадвесні

У акно астрогу

Мне ззяеш Ты.

Nashaniva.com