Спачатку Масква і Брусель атрымалі поўхі, а потым — рэверансы. Так выглядае шматвектарная палітыка па-беларуску.
Не паспелі каментатары перамалоць дэмарш Лукашэнкі: маўляў, пракінуў Маскву з манеўрамі АДКБ і ўсё такое, — як тая атрымала жаданы пакет падпісаных ім дакументаў пра КСАР.
Зрэшты, як прагназуюць аналітыкі, фармат удзелу Мінска ў гэтым праекце будзе рэдукаваным. Расія атрымала найперш псіхалагічны падарунак.
І другі кульбіт. Толькі ўчора пры ўручэнні даверчых грамат амбасадары з Еўропы выслухалі маралітэ (ніякіх хуткацечных саступак паводле рэкамендацый апазіцыі перад Радай Еўразвязу не дачакаецеся!), а ўжо сёння прэс-служба Лукашэнкі хуткацечна абвесціла, што ён наважыўся лібералізаваць выбарчае заканадаўства. Прычым гэта накіравана «на задавальненне некаторых прапаноў АБСЕ і беларускіх палітычных партый».
Натуральна, тут найперш пыл у вочы. Адзначаецца, што меркаваныя юрыдычныя навэлы будуць звязаны са спрашчэннем парадку вылучэння кандыдатаў, дадатковай аховай і абаронай скрынь для галасавання (які суровы мілітарны пафас, фантазія адразу малюе орды дэструктыўных элементаў, што атакуюць тыя скрыні!). Таксама згадваецца пра забеспячэнне надзейнасці датэрміновага галасавання (надзейнасці для каго?) ды іншыя «тэхнічныя моманты».
Тут ключавое — «тэхнічныя моманты». Прынцыповых зменаў не чакайце, бо збіраецца балатавацца самі ведаеце хто.
Кандыдатаў жа і на мінулых парламенцкіх выбарах, здаецца, не надта зразалі ды таўклі. У тэлевізары іх гаваркія галовы аж па два разы паказалі. А Палата атрымалася ўсё адно «стэрыльная». Хіба ў ахове скрыняў праблема? Самі выбары застаюцца «чорнай скрыняй». Пра гарантыі празрыстасці кшталту абавязковага ўлучэння партыйцаў у камісіі, як бачым, не вядзецца.
І ўсё ж паказальна, што
саступка Еўропе зробленая літаральна назаўтра пасля таго, як Лукашэнка прачытаў амбасадарам натацыю: няма чаго, маўляў, браць за гарляк ды вымагаць дэмакратызацыі па шпаргалках тутэйшай апазіцыі!
Хай сабе саступкі мікраскапічныя, але ж факт тое, што афіцыйны лідэр не такі круты, як хоча паказаць.
Набярыцеся цярпення, Лукашэнка не вечны, кінуў ён 19 кастрычніка паслам. Бачыце: усё вымяраецца храналогіяй асабістага кіравання, астатняе выглядае другасным. Грамадзе ж найважней, што збудаваная ім сістэма не вечная. І зараз мы ўжо бачым, што кропля камень точыць.
Колькі ні доўжы палітыку ківача, а звароту да нафтагазавай дурніцы не будзе. Перабудове эканамічнай мадэлі альтэрнатывы няма. Расія ж нас не мадэрнізуе адназначна. А вось праглынуць можа як двойчы два. Таму давядзецца «праз не хачу» дамаўляцца з Захадам. Беларусь ціха ўпаўзае ў эпоху зменаў.
