Я села ў маршрутны аўтобус. Падышоў кіроўца: «Ну, таварышы пасажыры, давайце я вас усіх падлічу, каб нікога не пакінуць, і мы паедзем». Аўтаматычна я павярнула галаву ў яго бок. Не беларуская мова падабалася мне ў ім, а ветлівасьць, зь якой ён зьвяртаецца да кожнага пасажыра. Гэта быў той кіроўца, пра якога ходзяць легенды, што ён развозіць усіх пасажыраў ледзьве не па хатах.
Уперадзе сядзела бабуля. Яна размаўляла па-расейску, але зь беларускімі «р» і «ч». Празь нейкі час бабуля сказала кіроўцу: «А вы ад мовы беларускай не адракліся…» «А чаго ад яе адракацца? Мы ж тут жывём, нельга адракацца». Праз колькі часу бабуля зноў распачала размову, але гаварыла гэтым разам ужо па-беларуску.
Калі прыслухацца да людзей старэйшага пакаленьня, сярод іх якраз і можна знайсьці тыя забітыя парасткі надзеі. Гэта людзі, якія вырасьлі ў вёсцы і, каб схаваць сваё «вясковае» паходжаньне, вучылі расейскую, пачыналі думаць на ёй, спрабуючы забыцца на першыя пачутыя ў дзяцінстве словы. Але недзе там, у падсьвядомасьці, жывуць гэтыя словы, на іх не забыцца, іх ня выкрасьліць з памяці. І такіх людзей шмат — тых, якія ведаюць мову, але маўчаць… А што калі зьявіцца для іх магчымасьць свабодна размаўляць так, як яны і ня раз сёньня размаўляюць са сваімі бацькамі? Што калі хоць трошкі пазбавіць іх комплексу «вясковай гаворкі»?
Мне патэлефанавалі. Заўважыла, як галава вадзіцеля нахілілася ў мой бок. На вакзале, калі я выходзіла, ён павярнуўся да мяне і сказаў: «Да пабачэньня, прыемна было чуць родную мову». «Мне таксама», — адказала я.
