Цукеркі без меры сапсуюць нашым дзецям не толькі здароўе, але і душу. Піша Барыс Тумар.
Навагодні падарунак на працы. Пакет у школе, ад Дзеда Мароза. Пакет ад дзеда з бабай. Каробка цукерак ад другой бабы. Салодкі стол перад канікуламі. Яшчэ адзін – у царкве на Нараджэнне Хрыстова. І там яшчэ адзін кулёк, ад Святога Мікалая. Гэта кашмар. На шчаках паяўляецца высыпка, і можна толькі здагадвацца, што робіцца на зубах і ў печанях.
Насамрэч, нашы дзеці ядуць зашмат салодкага, і перад святамі гэтае зашмат дасягае ўжо ступені вар’яцтва.
Чамусьці на дні нараджэння ў садкі і школы прынята насіць цукеркі. Тое самае ўваходзіць у карпаратыўную этыку на прадпрыемствах.
Празмерная любоў да салодкага — перажытак беднасці.
У многіх сем’ях у Швецыі дзецям даюць салодкае раз на тыдзень, у нядзелю. Але чым бяднейшая краіна, тым больш там спажываюць цукроў. Зайдзіце ў краму дзесьці ў Кіеве — там будзе сорак гатункаў шакаладу, трыццаць салодкіх печываў, і хіба два сыры ды мінімум гародніны.
У некаторых краінах Трэцяга свету нездаровая дыета ўжо спрычыніла павальныя медычныя праблемы. Як на Тонга, напрыклад, дзе пятая частка насельніцтва, з каралём уключна, пакутуе на цукровы дыябет.
Баюся, што перабор дэсертаў і салодкага будзе мець для нашых дзяцей не толькі дыетычныя, але і маральныя наступствы. «Мы нічога не мелі, затое нашы дзеткі хай ні ў чым не ведаюць адмовы», — з гордасцю кажуць бабусі і мамусі. І дмухаюць сваім бэйбусам у дупу. І тыя прывучаюцца, што ўвесь свет ім абавязаны. Што хачу — тое мушу мець.
Пачуцце меры — гэта не прыроджаны інстынкт, а вынік выхавання. Абмежаванне сябе ў салодкім — акурат адзін са спосабаў яго выхавання.
У межах асобнай сям’і змяніць агульныя звычкі наўрад ці выпадае.
Трэба змена грамадскае этыкі што да салодкага. Змена стандартаў святкавання і харчавання. Гэта вялікая задача — роўная праблеме курэння і злоўжывання алкаголем.
