Прачытала артыкул «Сэкс‑турызм па‑беларуску». Пра тое, як дзяўчаты ў інтэрнаце БДУ прапануюць сябе за грошы студэнтам‑арабам.
Мы з мужам жывём у шлюбе больш за дваццаць гадоў. Для сучасных дзяўчат гэта смешна. Для шмат каго і дваццаць дзён з адным хлопцам — рэкорд. А мы жывём разам, любім падарожнічаць, часта адпачываем у Еўропе.
Кожную паездку назіраем такую карціну: нашы дзяўчаты пачынаюць гойсаць па пляжы ў пошуках казановы.
Набегаўшыся без вынікаў, кладуцца радком каля прахадной зоны (абавязкова топлес) і пачынаюць зіркаць вачыма.
Калі хлопец з краін былога Саюза іх зачэпіць, атрымае жорсткі адказ. Твары дзяўчат робяцца злыя, словы грубыя, вульгарныя. Затое калі з’яўляецца цыбаты рыжы немец, дзяўчаты зіхацяць ласкавымі ўсмешкамі, голас пяшчотны, манеры вытанчаныя. Сястрыцы‑Алёнушкі з вядомай казкі. Спачатку немец, пасля пара стараватых італьянцаў з роду шукальнікаў прыгод, пасля яшчэ замежнік з кактэйлем. І нашы гарадскія дзяўчаты праводзяць з імі ночы. За кароткі тэрмін адпачынку (дзесяць дзён) ім трэба паспець зрабіць тры‑чатыры заходы. Спадзяюцца, што колькасць перарасце ў якасць.
Спаць з арабамі за грошы — гэта па‑вясковаму, а з італьянцамі‑іспанцамі за кактэйль — гэта па‑гарадскому.
Мой знаёмы італьянец Фелічыё кожны год прыязджае у Беларусь з пэўнымі мэтамі. Спыняецца ў Мінску, бывае і ў Барысаве. На прывабнага замежнага турыста заўсёды знойдзецца пара прыгожых гарадскіх дзяўчат, гатовых на ўсё. Такі вось сэкс‑турызм па‑гарадскому. Уся толькі розніца, што вясковыя дзяўчаты прапануюць сябе ў інтэрнаце ў межах радзімы, а гарадскія вывозяць усё на паказ за мяжу. Хто з іх лепшы — вырашайце самі.
Выснова: праблемы з мараллю не залежаць ад месца нараджэння. Яны — у галаве.
