«Цяперашняя вайна пацьвердзіла, наколькі ўсё ўзаемазьвязана ў гэтым сьвеце. Беларусь змагла адчуць боль з абодвух бакоў: тысячы беларусаў непакоіліся пра лёс сваякоў і знаёмых на поўначы Ізраілю. Дзясяткі грамадзянаў Беларусі апынуліся на тэрыторыі Лібану», – так пачаў сваю жалобную прамову пасол Беларусі ў Ізраілі Ігар Ляшчэня. Ён выразіў спачуваньне сем’ям загінулых падчас ваенных дзеяньняў вайскоўцаў, ураджэнцаў Беларусі, і зачытаў іх імёны: Аляксандар Бунімовіч, Ігар Кавалік, Давід Шмідаў і Пятро Ахоцкі.
Самаму малодшаму з загінулых Аляксандру Бунімовічу было 19 гадоў. Пятру Ахоцкаму – 23. 25-гадовы Давід Шмідаў і 26-гадовы Ігар Кавалік загінулі разам – у іхні танк трапіла супрацьтанкавая ракета.
Сям’я Бунімовічаў пераехала ў Ізраіль яшчэ ў 1989 годзе, калі Саша быў яшчэ двухгадовым дзіцём. Крыху пазьней у Ізраіль перасялілася й сям’я Каваліка. Ігар адслужыў у элітных дэсантных войсках. Пасьля арміі паступіў ва ўнівэрсытэт, хацеў стаць інжынэрам. Паралельна з вучобай працаваў ахоўнікам на прыватным прадпрыемстве. З пачаткам лібанскай кампаніі хлопца зноў прызвалі ў элітныя войскі рэзэрвы. Ігара Каваліка пахавалі на вайсковых могілках гораду Назарэт-Іліт. Зь ім прыйшлі разьвітацца многія выхадцы зь Беларусі, якіх у гэтым гарадку на поўначы Ізраілю каля тысячы чалавек.
Давід Шмідаў перад адпраўкай у Лібан вярнуўся з вандроўкі ў Прагу. Ён зьбіраўся вучыцца на архітэктара ў ерусалімскай школе мастацтваў «Бецалель». Ягоная маці Натальля нават не пасьпела разьвітацца з сынам перад тэрміновым прызывам у Лібан. Старэйшы брат Давіда таксама служыў у Лібане.
Пятро Ахоцкі жыў зь сям’ёй у горадзе Лод. З стратай сына ў сям’і ня могуць зьмірыцца. Ягоны бацька Павал гартае сямейны альбом з фатаграфіямі сына, названага ў гонар свайго дзядулі, які загінуў у сталінскіх канцлягерах.
«Ягоны дзед загінуў у веку 37 гадоў. Я так хацеў, каб мой сын, Пеця, жыў. Ён быў цудоўным чалавекам і цудоўным сынам», – кажа Павал Ахоцкі і ледзь ня плача. Пятро нарадзіўся ў Менску. а ўпершыню трапіў у Ізраіль, калі яму было 13. Прыехаў па адной з моладзевых праграмаў, сьледам за ім пацягнуліся і бацькі. Хлопец захапляўся ігрой у школьным тэатры і скачкамі з парашутам, якія заўжды здымаў на відэакамэру. Голас Пеці захаваўся на відэастужцы:
«Вось глядзі. Усё будзе нармалёва, я думаю».
Паводле Deutsche Welle
