Але парушэнняў заканадаўства з боку чыноўніцы, якая патрабавала ад настаўнікаў выйсці з апазіцыйных партый, не знойдзена.
19 лютага Мінская абласная пракуратура даслала нясвіжскаму настаўніку Алесю Язвінскаму адказ на ягоную скаргу на дзеянні загадчыцы ўпраўлення адукацыі Мінаблывыканкаму Таісы Данілевіч. Нагадаем, што 15 студзеня 2010 г. чыноўніца выклікала да сябе шэсць настаўнікаў з Мінскай вобласці: настаўніцу гісторыі з Пухавіччыны Наталлю Ільініч, настаўніца ангельскай мовы з Лагойшчыны Міколу Ляшчуна, настаўніка геаграфіі з Нясвіжчыны Уладзіміра Парэйку, настаўніка фізкультуры з Вілейкі Сяргея Клімёнка, настаўніцу дэфектолага з Любані Надзею Агафонаву. Усе яны з’яўляюцца сябрамі апазіцыйных партый. Паводле словаў настаўнікаў, чыноўніца ў грубай форме запатрабавала ад іх або звольніцца, альбо сысці з партый. А. Язвінскі і Н. Ільініч звярнуліся ў пракуратуру.
У адказе з пракуратуры гаворыцца, што з тлумачэнняў самой Данілевіч, а таксама яе намеснікаў Семенчука О. А. і Малец Л.Э. вынікае наступнае:
настаўнікаў насамрэч выклікалі ў абласное ўпраўленне адукацыі, але падставай для размовы паслужыла недастатковая якасць працы.«Сапраўды пры гэтым выказваліся меркаванні пра розныя палітычныя погляды суразмоўцаў. Аднак Данілевіч Т. І. не патрабавала ад Вас і іншых настаўнікаў і дэфектолага выхаду з партыі, альбо звальнення з працы і не рабіла якіх-небудзь уладных распараджэнняў», — гаворыцца ў лісце за подпісам в.а. пракурора Мінскай вобласці М.І. Пілінкевіча.
З ліста вынікае, што парушэнняў заканадаўства з боку чыноўніцы не знойдзена, а таму няма і падставаў для пракурорскага рэагавання на скаргу. Пры гэтым адзначаецца, што «з мэтай недапушчэння парушэння дзейнага заканадаўства і вырашэння сітуацыі Данілевіч Т.І. была запрошаная ў пракуратуру Мінскай вобласці, дзе ёй растлумачылі канстытуцыйныя і працоўныя правы грамадзянаў, у тым ліку і на свабоду думкі і перакананняў, а таксама права грамадзянаў Рэспублікі Беларусь на свабоду аб’яднанняў у палітычныя партыі.
***
А чаму нас адразу да міністра не выклікалі?
Вось як адказ з пракуратуры пракаментаваў настаўнік з Нясвіжа Алесь Язвінскі.
Напрыканцы лютага я нарэшце атрымаў адказ на маю скаргу з абласной пракуратуры, з нагоды неправамерных дзеянняў кіраўніцы абласнога аддзела адукацыі спадарыні Т.І.Данілевіч.
Пракурорскі адказ мяне, мякка кажучы, вельмі здзівіў, паколькі пры разглядзе скаргі, як гэта выкладаецца на паперы, да ўвагі былі ўзятыя толькі тлумачэнні Данілевіч і двух яе намеснікаў, якія прысутнічалі ў кабінеце пад час нашага візіту ў аблана. Зразумела, што могуць «сведчыць» непасрэдныя падначаленыя на сваю начальніцу з рэпутацыяй «крутога» кіраўніка, але не гэта галоўнае. Пасля прачытання адказу абласнога органа па нагляду за законнасцю ўзнікае пытанне — ці цікавяць пракурорскіх работнікаў факты, сведчанні сведак і ці кіруецца пракуратура звычайнай чалавечай логікай і здаровым сэнсам? Ніякай крытыкі і аналізу не вытрымлівае само тлумачэнне сп. Данілевіч, якая кажа, што нагодай выкліку настаўнікаў, якія ўсе як адзін з’яўляюцца сябрамі апазіцыйных партый, з розных раёнаў вобласці, стала «недастатковая якасць працы»?! Гэта як? У майго калегі Уладзіміра Парэйкі не толькі няма заўваг па працы, але наадварот, ёсць толькі высокія дасягненні яго вучняў на алімпіядах рознага ўзроўню. Вось каб яго выклікалі ды ўзнагародзілі, гэта было б цалкам лагічна. А вось як можна выклікаць на «размову» да абласнога начальніка настаўніка за нейкія недахопы ў школьнай працы, калі для гэтага на месцы ёсць дырэктар і, як максімум, — раённы аддзел? А чаму адразу не да міністра адукацыі, за тое, што я, напрыклад, за 30 гадоў працы ў школе настаўнікам фізкультуры не падрыхтаваў ніводнага майстра спорту? Абсурд ды і толькі.
Далей у лісце гаворыцца, што Данілевіч усё ж такі выклікалі ў пракуратуру і растлумачылі недапушчальнасць парушэння Канстытуцыі і правоў грамадзян… А навошта, калі яна нічога не парушала? На месцы сп. Данілевіч я пакрыўдзіўся б на пракуратуру за гэта.
Мяне, разам з калегам з вясковай школы, у суправаджэнні адказнага работніка РАА тэрмінова вызвалілі ад урокаў, на службовым аўтамабілі даставілі ў кабінет начальніка адукацыі ўсёй вобласці, дзеля таго, каб проста паразмаўляць пра тое-сёе, як палепшыць якасць маёй асабістай працы. Хіба ж гэта не падобна на казку і хто можа ў гэта паверыць? Ці можа начальнік адукацыі вобласці цяпер будзе персанальна займацца кожным шараговым настаўнікам з двух дзесяткаў раёнаў?
Я ніколі не сыду са школы «по собственному желанию», бо ведаю, што дзеці ў школе чакаюць мяне і мой «дабравольны» сыход будзе здрадаю перад імі.
Вынік расследавання пракуратуры, як я зразумеў, такі — мне намякаюць, што я дурнаваты чалавек, выдумляю казкі пра свайго высокага начальніка, з якім я раней ніколі і нідзе не сустракаўся, бо працуем мы зусім на розных службовых узроўнях. Відаць пракуратура ў нечым мае рацыю, бо калі ў грамадстве нешта робіцца ненармальна, вось тады чалавечая прыстойнасць робіцца дурасцю. Я наўмысна не выкарыстаў запіс на мабільным тэлефоне, зроблены ў кабінеце Данілевіч, бо лічу гэта непрыстойным, паколькі зрабіў яго не адкрыта і прысутныя не падазравалі аб гэтым. Зрабіў для сябе, каб пасля праслухаць і прааналізаваць, але я не шкадую, што вынік абласной пракурорскай праверкі атрымаўся такім. Кожны з удзельнікаў змог паказаць чаго ён варты, а для мяне галоўнае, гэта захаваць чалавечую прыстойнасць.
У канцы пракурорскага адказу зазначаецца, што калі я не пагаджаюся з рашэннем абласной інстанцыі, дык маю права звярнуцца ў Генеральную пракуратуру РБ. А што, можа і мае сэнс праверыць на што вартая і Генеральная пракуратура ў сённяшняй Беларусі?
