Віталь Рыжкоў
ЗЯЛЁНЫ ЧАЛАВЕЧАК
Проста блукаючы па вуліцах нейкім лютаўскім вечарам
і складаючы вершы, забыўшыся на дакоры,
я выпадкова сустрэўся позіркамі зь зялёным чалавечкам,
што быў расьпяты на звычайным сьвятлафоры.
І ня тое, каб вельмі сьпяшаўся я зараз дадому, -
проста зьяўленьнем сваім ён адкрыў мне дарогу.
І ён, каго я дачакаўся, быў зараз больш Хрыстом,
чым той, каго прынята лічыць сынам Бога…
І чамусьці падумалася аб далёкім і цёплым чэрвені,
недасягальным лагодным моры…
А вуліца гудзела сабе, бы вялікае чэрава,
не заўважаючы мэсію, расьпятага на сьвятлафоры…
Юзік Дзенісюк
ТЭЛЕФОН ДАВЕРУ
Падлізанцы-стукачы,
Ня псуйце паперу -
Сёньня ўдзень ёсьць і ўначы
Тэлефон даверу.
Ліст пісаць - патрэбен глузд,
Крышку, можа, й веды.
Тут - слухаўка, нумар, хруст…
Ты - вяшчальнік мэдый.
Пра суседа раскажы,
Што цьвікі ўзяў з працы.
Кум пра ўласьць сказаў: рэжым -
БНФ, няйначай!
А другі сусед трыбух
Лашчыць чэскім півам,
Украінскі хваліць "Рух",
Піша ў "Нашу Ніву".
У яго шляхетны густ
Не давай ты веры -
Праслухоўвай кожны куст,
Пракалупвай дзьверы.
Прасьвідроўвай ціхачом
Дзюрачкі у сьценах.
Будзь сапраўдным стукачом,
Віжам, юдам, ценем.
Калі зрок смуга скуе,
Не марнуй паперу.
Для таго ў нас існуе
Тэлефон даверу.
Юрась Петухоў
ВУЛІЦА САМОТЫ
Для большасьці завесься Пралетарскай,
А хтосьці ведае й ранейшае імя.
Ты не крыўдуй на іх, мая ты, калі ласка,
Бо ведаю назоў сапраўдны толькі я.
Ты - вуліца Самота. Так банальна
Бяз шыльда-папяровай балбатні
Я ахрысьціў цябе. Ад сэрца. Нефармальна.
Мой сьціплы падарунак ты прымі.
Ад рамантызму плошчы ў час заходу
Іду ня ў парк - няма мне з кім ісьці.
Пяшчотнасьць дрэў на вуліцу Самоты
Зьмяню, спрабуючы на ёй сябе знайсьці.
Кагальны роў мінаю, дзе калісьці
Былі жабрацкія жыдоўскія дамы.
Я зараз сам жабрак. Прашу я з смутку выйсьця
Для хворай, для галоднае душы.
Пад дахам дрэў, пад покрывам іх ценю
Мне спакайней ад неба боль хаваць.
Па рэштках сноў, аскепках летуценьняў
Наканаваў сабе шпацыраваць.
Але ж мой шлях спаткае скрыжаваньне,
І сам ня ведаю, куды ісьці далей, -
Мо збочыць мне, пакінуўшы блуканьні?
Хоць мне наўпрост ісьці ўсё ж свабадней.
Хведар Самотны
РЭХА ЗАБЫТАЙ МОВЫ
Не крыўдуйся, забытая мова.
Ты памерла, але не зусім.
Тваё рэха апошняга слова
Будзе жыць…
Будзе жыць…
Будзе жыць…
А народ твой яшчэ пашкадуе
І навечна за то замаўчыць,
І, магчыма, ён рэха пачуе,
А яно
Будзе жыць…
Будзе жыць…
Адгукнецца яно на старонках
Шэрым пылам рассыпаных кніг
І ў вачах анямелых патомкаў
Будзе жыць…
Будзе жыць…
Будзе жыць…
Адгукнецца яно, адгукнецца,
Стукам сэрца яно прагучыць
І у памяці, што застанецца,
Будзе жыць…
Будзе жыць…
Будзе жыць…
Юрась Нераток
СТАРЫ ВАЯР
Крывавай плямай сонца зьнікла
За змрочны могілкавы бор.
Былы салдат з тугою звыклай
Курыў махру і піў кагор.
Гамонкі тлумныя сьціхалі,
Цямнелі цені на траве…
Гайдаліся ўспаміны-хвалі
Ў яго сьсівелай галаве.
Ён зноўку чуў жалеза бразгат
І бачыў баявых сяброў,
Ішоў у цемры сьцежкай гразкай
І падаў, ранены, у роў.
Палоніў розум хмель паволі,
Навальваліся жаль і злосьць,
Бо страціў ён на ратным полі
І сэнс жыцьця, і маладосьць.
Ён праклінаў вайну-паганку,
Бо разумеў, што ваяваў
За тое, каб яго каханку
Хтось жонкаю сваёй назваў,
Каб бегалі чужыя дзеці
І падрасталі неўпрыкмет
І каб ніхто у цэлым сьвеце
Не зразумеў яго як сьлед.
Не перамога - паражэньне,
Нявыплатны памер цаны!
…Трыццаты год ад нараджэньня,
Дзясяты год пасьля вайны…
