У невялікім бардэліку на вуліцы Высоцкага ў Беластоку сем дзяўчын. Мабыць тут іх і больш, але сёння на працоўным месцы дакладна сем. Даўганогая бландзінка папраўляе прычоску, апранае на вусны ўсмешку і без залішняй цырымоніі бярэцца за абавязкі:
‑- Postawisz piwo?
Мяккае «ш», глыбокае, працяглае «о» інтрыгуюць. Бутэлька 0,25 каштуе чатыры еўра. Усё‑ткі варта, бізнес ёсць бізнес.
‑- Ты з Беларусі?
‑- Ależ skąd! — Яе вочы абураюцца, а рука цягнецца за шклянкай піва. — Z południa Polski jestem.
‑- Не дуры, я ж чую, — «л» ў слове «з полудня», здраджвае канчаткова.
‑- Będziemy tylko rozmawiać? — Правярае гадзіннік, у яе вачах запальваюцца тры свечкі: спадзеву на заробак, злосці і трэцяя, нікому не чужая, свечка звычайнага сораму. Не чужая, кожны чалавек не раз, не два разы трымаў яе ў руках.
‑- Будзем не толькі размаўляць…. калі менавіта будзем размаўляць.
Абмяркоўвае ў думках усе «за» і «супраць». «За» простае, трыццаць еўра за трыццаць хвілін. А супраць? Ці не з бабуляй апошні раз яны размаўлялі на мове? У далёкім, светлым дзяцінстве, калі ад мары да яе здзяйснення не далей за міг. І размаўляць на мове тут і цяпер, тое ж, што пасля доўгай адсутнасці вярнуцца ў дзяцінства і распавесці бабулі пра ўсе няздзейсненыя мары. Але яна хутка абмяркоўвае. Час гэта грошы. Дзе яшчэ, калі не ў бардэлі, маглі прыдумаць гэты прынцып?
‑- Ладна, пайшлі.
На стале застаецца парожняя, чырвоная ад сораму шклянка. А можа і не сорам у шклянцы? Можа толькі чырвонае паўсвятло бардэльнага фае.
