Ленін аблятаў на верталёце. Ён глядзеў у адкрыты ілюмінатар і курыў. Увогуле Ленін не курыў. Але ў адкрыты ілюмінатар ён курыў і ў фортку ён таксама курыў. Ленін выпускаў у позневясновае неба струменьчыкі айчыннага непрыемнага дыму і думаў. «Што за брыдота гэты тытунь гродзенскай фабрыкі, — Ленін сплюнуў тытунёвыя крыхі. — Палітыка пратэкцыянізму часам мае і адваротны бок. Возьмем, да прыкладу, вось гэты тытунь гродзенскай фабрыкі і сапраўдны вірджынскі тытунь, вырашчаны ў Вірджыніі. Гэта ж розніца. Здавалася б, зямля адна — а тытунь розны».
Ленін выкінуў недапалак у ілюмінатар. Далёка ўнізе рудзелі засеяныя раннімі яравымі збожжавымі прыгожыя палі, на прыгожай зямлі працавалі прыгожыя людзі і прыгожыя трактары вытворчасці МТЗ. «Прыгожа, — Ленін любіў усё прыгожае. — А якіх-небудзь пятнаццаць гадоў таму на гэтых непрыгожых палях непрыгожай зямлі працавалі непрыгожыя людзі. І мне цяпер аддаць усю гэтую прыгажосць, да якой я столькі прыклаў, нейкім пацаннікавым? Гэтую прыгожую зямлю — нейкім пацаннікавым? Масква на яго паставіла, кажуць. Недалёкія людзі так кажуць. А маскоўскі Ленін усё гэта разумее. Ён, як і я, разбіраецца ў сапраўднай прыгажосці. Варта б з ім пасядзець вечарок, пагаманіць пра прыгажосць. Што ёсць такога паміж намі ненатуральнага, што два прыгожыя Леніны не могуць дамовіцца? Хоць бы і на касабокай прагматычнай аснове?»
Ленін зноў закурыў і прымружыў вочы — ці то ад дыму, што ў іх трапіў, ці то па шматгадовай звычцы, выпрацаванай гадамі. Лопасці верталёта круціліся.
