Я памятаю гэтага хлапца зь дзяцінства. Тады ён быў больш жвавы і папулярны сярод беларускай моладзі. За гэтыя гады ён аніяк не пасталеў, а паціху адыходзіць у нябыт.
Вася Вясёлкін — беларускі брэнд з прозьвішчам на расейскі лад. Ён мог быць Вясёлкам, Весялкоўскім, Весялковічам. Хлопчык, што нарадзіўся разам зь дзіцячым часопісам «Вясёлка», так і ня стаў вядомаю асобаю сярод малых беларусікаў.
Лёс Васі паказвае ўзровень нашых нядрэнных ідэяў. Яны ліпеюць, калі не канаюць. Вясёлкін мог бы падарожнічаць па стракатых коміксах на старонках «Вясёлкі», удзельнічаць у дзіцячых фэстах, музычных ці літаратурных конкурсах. «Залатым Вясёлкіным» маглі б узнагароджвацца маладыя таленты.
З усіх твораў мне вядома толькі «Казка пра цара зубра» Васіля Віткі пра прыгоды Васі Вясёлкіна ў Белавескай пушчы, дзе хлопец ледзь не пачынае вайну са зьвярыным царствам, але пры канцы зубр адпісвае на Вясёлкіна ўсё царства. Вася паўстае ў творы як сапраўдны савецкі супэрмэн:
Меў Васіль наган пры боку
Меў надзейны меч шырокі —
Нержавеючы,
Фанэрны,
Да канца
Герою верны...
На жаль, Васіль такі ж непапулярны сёньня, як і яго хатка — часопіс «Вясёлка». Супрацоўнікі дзіцячага выданьня прайграюць вайну расейскамоўным канкурэнтам, у якіх маюцца і коміксы з маляванкамі, і розныя выразанкі-складанкі. Вясёлкін застаўся на ўзроўні стандартаў БССР, сілкуючыся зь дзяржаўных грошай, ня здольны да канкурэнцыі.
Дарэчы, калі «Вясёлка» ня здолела скарыстацца перавагамі свайго брэнду, гэта зрабілі іншыя.
Гумовага Васю я набыў у баранавіцкім ўнівэрсаме «Радуга». (Вельмі сымбалічна, калі перакласьці назву на беларускую). Прычым не адразу. Маладая прадавачка мовіла: «Васю… Васю разабралі. Пачакайце, хутка будзе новы завоз». Яна расказала мне, што цацка вельмі добра прадаецца. Нехта сьцяміў, што Вясёлкіна добра прэзэнтаваць замежнікам. Розных гумовых сабак і вавёрак можна купіць па ўсім сьвеце, а Вася «жыве» толькі ў нас.
Баранавічы
