ЦУНАМІ
Восень… яшчэ адна восень, шаблённа
Лістота кружляе на банэрах сайтаў.
Ты ў Менску ў футры, я ў Вашынгтоне
Ў кашулі, шортах, красоўках ад Nike.
Сяджу ў кавярні. Гляджу, як нясьпешна
Ты пішаш мне весткі з Радзімы ў «асьцы»,
Жартую, хачу, каб было табе сьмешна,
А мо не даю ў дэпрэсію ўпасьці.
Нас падзяліла сьцяна альбо сьцены,
Мэрыдыяны, часовыя пасы.
Сустрэліся мы з табой на імгненьне
І разышліся, бы карціны Пікаса,
Што былі раскуплены на аўкцыёне,
Ў калекцыі зьвезены ці на выставы.
Ты ў Менску стаіш, я – у Вашынгтоне.
Мы экспанаты – для кагосьці забава.
Восень шаблённа плача дажджамі,
Кроплі цытатамі падаюць долу.
І мы іх хапаем, і дасылаем лістамі
Адно аднаму, і нашыя ролі
Належаць ня нам, а тым, што над намі,
Хто ставіў нас ў рамкі, ў музэй пад ахову.
Але прыйдзе час, калі мы цунамі
Змыем зь сябе ўмоўнасьцяў колы.
МАЎНТ МІТЧЭЛ
ветру амаль няма толькі неба
і parkway зьліваецца ў далечы з сонцам
мёртвыя дрэвы колеру срэбра
унізе а ўверсе абрысы бога
здаецца бліжэй да свабоды да сэнсу
здаецца што веры болей і праўды
здаецца што можна даскочыць далезьці
ухапіўшыся за сакральныя ляўры
ці церні ці аўру ці проста здаецца
што ўсё што ўнізе больш неістотна
і ёсьць толькі ты ў цэлым сусьвеце
маленькі маленечкі самалёцік
Апалачы, ЗША
