Карэспандэнт «Народнай Волі» пабываў у Мінскай гарадской бальніцы хуткай медыцынскай дапамогі і пагутарыў з адным з пацярпелых ад выбуху на прадпрыемстве «Пінскдрэў» Міхаілам Касьянам.
Пацярпелыя ад выбуху ў Пінску па-ранейшаму знаходзяцца ў шпіталях. Тры чалавекі — у Брэсцкай абласной; па словах мясцовага медперсаналу, іх справы ідуць на папраўку. Адзін ужо дыхае самастойна і нават спрабуе есці. Другога перыядычна адключаюць ад апарата штучнай вентыляцыі лёгкіх, каб дыхаў самастойна. Больш «цяжкі» трэці.
У Мінскай гарадской бальніцы хуткай дапамогі на сённяшні дзень два пацярпелых — 33-гадовы Міхаіл Касьян і 43-гадовая Наталля Гладун.
— Яны ўжо нармальна ходзяць, размаўляюць, — распавядае намеснік галоўнага ўрача па медыцынскай частцы Ігар Грыгор’еў. — Але колькі яшчэ прабудуць у шпіталі — аб гэтым сказаць нельга. Усё будзе залежаць ад таго, як будзе прыжывацца перасаджаная скура.
— Медыкі зрабілі ўсё магчымае, — дадае загадчык апёкавага аддзялення Мінскай бальніцы хуткай дапамогі Уладзімір Лешчанка. — Лепшыя спецыялісты выехалі ў Пінск у першыя ж гадзіны пасля трагедыі. Але траўмы ў многіх былі вельмі цяжкія ...
Міхаіла Касьяна прывезлі ў Мінск з Брэсцкай абласной бальніцы. Рукі, твар — усё было абпалена. Цяпер ён лечыцца ў апёкавым аддзяленні.
— Я на «Пінскдрэве» працую аператарам ўжо каля дзесяці гадоў, — Міхаіл згаджаецца на гутарку, і мы сядаем на канапу каля яго палаты. — Не сказаў бы, што праца цяжкая. Ды і зарплата задавальняе. Не велізарная, але для Пінска — нармальная.
— У той дзень ...
— Як кажуць, нішто не казала пра бяду. Спакойна працавалі, я знаходзіўся ў будцы за аператарскім пультам. Бакавым зрокам ўбачыў, як насоўваецца полымя. Дзверы ў будцы апынулася адчыненымі, і я пачаў туды вывальвацца. Хоць полымя мяне нагнала. Упаў, пачаў шукаць выхад ... Пацярпелі рукі, нага і галава. Але выбраўся самастойна.
— Калі выходзілі, бачылі, што адбываецца вакол?
— Бачыў, што ад склада засталіся адны цагліны, я праз іх перабіраўся. Калі выйшаў, з’явілася думка, што трэба жонцы патэлефанаваць. Сказаць, што жывы. Недалёка гарэў пагрузчык ...
— А што ў гэты час адбывалася з калегамі?
— Я мала каго бачыў. Калі падаў пасля ўспышкі, заўважыў толькі, што на напарніку ўспыхнула роба. Але, зваліўшыся ўніз, здзівіўся, як зваротная цяга пайшла. Паветра пачало назад у цэх заходзіць. У гэты момант я пачаў ўдыхаць ... Пайшоў у медпункт, туды ўжо падцягваліся працоўныя ў абадраных і абгарэлых робах. Мяне загрузілі ў другую «хуткую» і звезлі.
— Кажуць, што ў шматлікіх сінтэтычныя робы проста плавілася на целе ...
— Так, гэта праўда. Я бачыў аднаго наогул без адзення. Усе згарэла. А на мне была «хэбэшка», вось гэта і выратавала. Яна вытрымала тэмпературу і не ўспыхнула, як порах, а пачала тлець. У мяне, дарэчы, адзежа была таксама, як ва ўсіх, сінтэтычная, але «хэбэшку» я ўзяў у бацькі. Атрымліваецца, што яна хоць і старога ўзору, але жыццё выратавала.
— Кажуць, што на прадпрыемстве і да гэтага былі пажары?
— Дык гэта былі лёгкія ўзгаранні, хутка тушыліся.
— Як ваша самаадчуванне цяпер?
— Здаецца, усё добра. Буду чакаць, як будуць гаіцца апёкі.
— Пасля выпіскі зноў на працу?
— Пакуль аб гэтым нават не думаў. Трэба спачатку аднавіць працаздольнасць. Гэта на дадзены момант мяне цікавіць больш за ўсё.
