У слаўным горадзе Пяюнску,
на вуліцы Весялінскай,
там жыве сьпявак вядомы
пан Траліслаў Тралялялінскі.
З панам жонка - Тралялёнка,
дый дачушка - Тралялюшка,
і сыночак - Тралялёчак,
і сабачка - Тралялячка,
Ну а коцік?.. Ёсьць і коцік,
ён завецца тралялёцік.
Побач зь імі папугай –
от, харошы траляляй.
Кожны ранак, па сьняданку,
шаноўнае таварыства
заўжды ў зборы і сьпявае
разам з панам урачыста.
Як узьніме пан Траліслаў
свае рукі-тралялюкі -
сьціхне ўсё… А за хвіліну
хор выводзіць дзіва-гукі:
- Траля-траля-траля-ля-ля,
ля-ля-траля-траля!..
І на кухні траляляюць,
пра гаспадара сьпяваюць,
і шафёр, што пана возіць,
з гаража ўжо тралялёзіць!
Запяваюць на базары,
падцягаюць на бульвары:
падмятайла-траляляйла,
паштальёнка-тралялёнка,
і рэдактар-траляляктар,
і настаўнік-траляляўнік,
і мастак-траляляляк,
цырульніца-тралялюльніца,
і бабуля – люля-люля,
і дзядусік – белы вусік,
і даішнік-тралялішнік.
А маленькая мышка,
шэрая тралялілішка,
хоць баіцца коціка,
таго тралялёціка,
села ў куточак,
у цёмны тралялёчак,
дый пішчыць ціхесенька:
«Траля-траля-лесенька…»
Пераклаў з польскай паводле Юльяна Тувіма Мікола Бугай
