Учора ў Інтэрнэце з’явіўся спіс дзеячоў культуры, якіх не рэкамендуецца ўзгадваць у афіцыйных СМІ.Міністэрства інфармацыі ўжо абвергла ягонае існаванне, але дзеячы культуры, чые імёны фігуруюць у спісе ўсё адно апасаюцца. З аднаго боку на паперчыне няма ніводнай пячаткі і выглядае яна як «самапал». З іншага — існаванне "чорных спісаў" дзеячоў культуры верагоднае: некалькі гадоў таму яны ўжо існавалі. «НН» звязалася з некаторымі фігурантамі са спісу.
Зміцер Вайцюшкевіч:
-Я ўжо прызвычаіўся, бо трапляў у такія спісы два ці тры разы. Насамрэч, маглі б прыдумаць для нас
Аляксандр Кулінковіч:
-Пакуль нічога не вядома. Гэтая паперка — нейкая лажа, я і сам магу такую зрабіць, унесці ў яе хоць прэзідэнта і распаўсюдзіць. Там папера амаль туалетная, ніводнай пячаткі. Калі забаранілі — добра, я рады. Я ўвогуле хацеў, каб мяне забаранілі, з таго часу як мы схадзілі да Праляскоўскага. Таму што са спісам ці без яго, але
Ганна Вольская:
-Мы таксама даведаліся пра спіс з інтэрнэту. З намі такое ўжо адбывалася. Калі мы сутыкнемся з гэтым у жыцці, то будзем вырашаць гэтую праблему юрыдычна. А пакуль ніякай законнай сілы ў спіса гэтага няма. Нам не ўпершыню з такім сутыкацца, а ў адную і тую раку двойчы не ўваходзяць.
Андрэй Курэйчык:
-Мне з нашымі чыноўнікамі не па дарозе. Калі з’яўляюцца такія спісы ў ХХІ стагоддзі, яно пераўтвараецца ў Сярэднявечча. Яны проста руйнуюць нацыянальную культуру. У мяне ёсць досвед — журналісты афіцыйных газет і тэлебачання мне не адзін і не два разы казалі, што ўзгадваць мяне ці запрашаць у студыю яны не могуць. Напрыклад, у «СБ» выходзіла вялікая рэцэнзія на спектакль «Пане Каханку», а прозвішча аўтара, то бок маё, ні разу не ўзгадвалася. Таму апальныя спісы існавалі і раней, а новы проста шырэйшы ці наадварот больш вузкі.
