Сёньня на сайце адной расейскай турыстычнай фірмы прачытаў парады кліентам. "Пры перасячэньні мяжы надзвычай не рэкамэндуецца: недарэчна жартаваць, нецэнзурна лаяцца, паводзіць сябе няветліва ў дачыненьні да супрацоўнікаў мытні, "пампаваць правы".
Увогуле — у чужой краіне лёгка сесьці ў калюжыну, думаючы, што навокал ніхто не разумее тваёй роднае мовы.
Ёсьць, праўда, публіка, якая, пераехаўшы мяжу, зусім не саромеецца.
Стаіш, напрыклад, дзе-небудзь на Гран пляс у Брусэлі — і раптам побач чуецца (даю, натуральна, прыхарошаны варыянт):
— Прыгожа, б-блін!
— Не кажы. Проста а-слу-пя-нець!
Гэта расейскія турысты любуюцца эфэктна ілюмінаванай стромкай ратушай.
У Парыжы, Каіры, Нью-Ёрку — дзе толькі не даводзілася чуць ляпідарны набор табуяваных рэплік на "великом и могучем"!
Самае цікавае, што і Эйфэлеву вежу, і хмарачосы Мангэтэна, і калёсаў Мэмнона ля Люксору (на здымку) гэтая катэгорыя вандроўнікаў характарызуе ідэнтычнай лексікай (гл. вышэй).
Што зробіш — сапраўды ж усмактана з матчыным малаком.
Зрэшты, ня будзем вешаць усіх сабак на расейцаў. Самі добрыя.
Неяк групай вандравалі па Нямеччыне. Прыехалі ў першы на маршруце горад, прыпаркаваліся ў прызначаным месцы, выйшлі з аўтобуса папаліць.
Побач пускаюць дым дзьве прывабныя дзяўчыны.
Ну, хлопцы нашыя (у дарозе трохі разагрэліся тым, што з сабой было!) і давай вартасьці тых паненак уголас ацэньваць.
А яны дапалілі і падыходзяць:
— Прывітаньне! Мы — перакладчыцы вашай групы.
Жартаўнікі так і селі.
Потым давай выбачацца.
А немкі:
— Ды кіньце вы! Мы толькі што ў Маскве стажаваліся паўгоду. І не такое чулі.
А вось трохі зь іншай опэры.
Падчас перабудовы сабралі рэдактараў у Маскве на сэмінар.
Быў там і я — рэдактар моладзевага часопісу "Ветразь" ("Парус").
Самымі разьняволенымі выглядалі прыбалты. У іх там ужо вялі рэй народныя франты. БССР жа лічылася "Вандэяй перабудовы".
І вось на трыбуне нейкі замшэлы партыйны лектар даводзіць, што дэмакратыя ня ёсьць уседазволенасьцю і г.д.
Адзін летувіс нахіляе галаву да другога і гучным шэптам ацэньвае выступоўцу:
— Krokodilas!
Акурат у гэты момант лектар пераводзіў дыханьне, і рэпліку пачула ўся зала.
Грымнуў сьмех.
А зьбянтэжаны рэдактар зь Вільні ніяк ня мог уцяміць: адкуль усе так добра ведаюць летувіскую?
Фота з архіву аўтара.
